op naar… MORGEN!

Boelkloedig! Een weekend doorstaan en dan te bedenken dat uitslapen een van de minimale mogelijkheden is. En er wordt wat van mij verwAcht. Door het belasten van mijn rechterbeen, wordt mijn linkerbeen ontzien, is mijn rolstoel ontdaan van steunen en grijp ik mij aan de leuningen vast om die direct in te gaan ruilen voor de beugels die zich voordoen bij het toilet en de douche. Om dan vervolgens een pirouette te draaien om mij neder te laten zakken op de niet verhoogde zitting die het toilet in de aanbieding heeft.

En dat alles in het kader van de verwachting dat… er mogelijk een eind gaat komen aan mijn bed/stoel periode, dat ik voor een x aantal procenten mijn linkerbeen mag gaan belasten, dat er mogelijk een voorspoedig einde gaat komen aan mijn periode hier. Foto’s dienen uit te gaan wijzen of een positieve ommekeer zich heeft voorgedaan, dat de chirurg een ontwikkeling constateert die ervoor kan gaan zorgen dat het rode licht naar oranje gaat opdat op een andere termijn er sprake is van het verkrijgen van groen licht, hoewel mijn aangedane been daar geregeld anders over denkt. Want pijn in zekere mate blijft mijn metgezel, verstijving van de spieren is een ander onderdeel van het geheel dat valt onder de noemer revalidatie. Boelkloedig was een woord dat synoniem staat voor wat ene Max op zijn conto blijft schrijven. Te weten dat koelbloedigheid bij hem hoog in het vaandel staat.

En daar zou ik wel een grammetje of wat van willen lenen, het feit dat de krammetjes uit mijn been verdwenen zijn, zorgt ervoor dat ik met een zeker (on)genoegen uitkijk naar morgen!