Opnieuw normaal.

Het doet denken aan de zogenaamde uitloopeieren. Lopen op eieren valt in de regel niet mee en wanneer zich deze voordoen loop je de kans dat het struif aan je schoenzolen blijft plakken. Waardoor je automatisch sporen achter laat en je je kunt vergewissen van het aantal stappen dat je recent gedaan hebt. Schijnt goed te zijn: bewegen. Maar ik maak geen schijn van kas daar ik niet in het bezit ben van de huidige gadgets. Doe het met mijn Nokia, doe het met een simpel fototoestel en waag mij niet aan beeldbewerking, laat staan dat skypen dan wel facetimen aan mij besteed zou kunnen zijn.

Waar ik wel over beschik zijn nog steeds mijn gedachten waar ik te kust en te keur allerlei waaghalzerijen op mijn nek neem. Mij als een stuntman op het slappe koord begeef en nalaat om anderen van mijn denken in kennis te stellen, waardoor ik als een persoon overkom die uiterlijk weinig belangstelling toont voor hen die mij omringen. Maar denken doe ik des te meer, laat staan dat ik veelal mijn mening niet direct naar voren breng.

En wanneer ik dan met Meneer Kees aan de lijn zijn plannen verneem, dan kan ik niet veel meer doen dan volledig met het door hem aangeboden pad mee te gaan lopen. Hetgeen mij dan weer op niet te verklaren kruisingen brengt, waarbij de vraag naar links, recht, achteruit of toch rechtdoor te gaan. Een beetje scharrelen in de marge en wanneer zich dit met regelmaat voordoet, kan ook dan sprake zijn van het ‘nieuwe normaal’…