Platitude.

Ik zie het niet als straf, noch als een probleem hooguit als een uitdaging. Waarbij de mogelijkheid van kansen op voorhand wordt uitgesloten. Want de kans dat ik een lot uit de loterij trek is op voorhand voorspelbaar, de hoogte van het lot altijd weer een verrassing. Wanneer je een straatje koestert, heb je maximaal de kans dat je 10 euro ziet bijgeschreven, waardoor de staatskas weer eens met 20 euro wordt gespekt.

De lotto is niet aan mij besteed en wanneer het op gokken aankomt, geef ik geregeld niet thuis. Anders is het wanneer ik een willekeurige lantaarnpaal tegenkom, die voor een deel is behangen met stickers, waar ik de betekenis niet van ken. En ik nalaat om die betekenis van een invulling te gaan voorzien. Laat de beelden voor zich spreken en wanneer een ander geprikkeld wordt om daar wel een betekenis aan te hechten, is het net als met zinnen zoveel vreugd. Om maar eens een platitude van stal te halen, want ook in platitudes heb ik onderweg wel mijn weg gevonden. Waardoor vandaag in het teken staat van wat foto’s die in feite nergens toe dienen. Hooguit dat het mijn zinnen wat heeft verzet en ik de toestand in de wereld beperkt heb weten te houden.

Om daar eens met een wat plat gezegde een eind te draaien aan deze flauwekul