Vervreemding.

‘Maximale nabijheid, met behoud van distantie’, hetgeen regelmatig voor vervreemdende situaties tot gevolg had. Hetgeen dan weer kon leiden tot een ontdekkingstocht in de geest van de ander, die vaak, op een onnavolgbare wijze, zijn kijk op het leven naar voren bracht. Een zoon van God, die hemel en aarde bewoog om in zijn voetspoor te treden, een tijdperk ook waarin het onbenoembare steeds meer een rol ging spelen. Hetgeen mij ooit de kreet ontlokte dat een ‘schizofreen nooit alleen zal zijn’, gezien de overtuiging van een ‘gespleten geest…’

En dat een invoelend vermogen mogelijk een toegangspoort was tot de wereld van die ander, overtuigt van zijn zijn en die overtuiging ook overtuigend naar voren wist te brengen. Er was nog geen sprake van een DSM, er was hooguit sprake dat bepaalde medicijnen een gevoel van angst konden onderdrukken en dat een ’take on the wild side’ er mogelijk voor kon zorgen dat na een heftig incident aan de ene kant een gevoel van machteloosheid naar voren bracht, en aan de andere kant wanneer de deur van de isoleer in het slot was gevallen, een zekere mate van opluchting. Waarmee op termijn weer de nodige menskracht in stelling diende te worden gebracht wanneer er een ‘bezoek’ aan de persoon in die isoleer weer en grote mate van adrenaline tot gevolg had…

Vervreemding in het algemeen en daar kunst aan gerelateerd zijn de beelden die ik voor vandaag in petto heb. Waar een aardrijkskundebol is vervangen door een schaakspel met verschillende dimensies en een portret te ontdekken valt in het gezicht dat door krantenpapier is omwikkeld. Hetgeen die veronderstelde vervreemding naar mijn idee symboliseert. Niet direct schokkend, maar wel van een zodanige aard dat het beeld bepalend kan zijn voor die nietsvermoedende voorbijganger die niet altijd de tijd neemt om zich te gaan verdiepen in de kronkels in de geest van een ander.

Uitzonderingen niet te na gesproken…