Pleister(tje) op de wond…

15 miljoen mensen, die pers je niet het keurslijf in… 16 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, 17 miljoen mensen dat valt niet zo makkelijk om te zetten in muziek dus dan maar 18 miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, die dwing je nog het keurslijf in opdat er straks… als dit, dan dat en stel dat zus er zo voorstaat kan er dan wel sprake zijn van versoepelingen. En dat allemaal rond die steeds meer bepalende R. Nooit geweten dat een R zo’n invloed op het huidige zijn zou kunnen hebben en dat half Nederland vooral gisteren voor de beeldbuis heeft gehangen om te horen dat de hoop op verruimingen nog ergens in de toekomst verscholen ligt. Want stel dat en als als niet goed genoeg is, dan kan er toch nog worden besloten om alsnog terug te grijpen op eerder genomen maatregelen. Daar hoeft dit keer geen intelligente lockdown aan te pas te komen, maar strenger dan de huidige kan ik me haast niet voorstellen.

Dat betekent dat de bieb nog steeds gesloten blijft, musea te kijk staan met gesloten deuren, een boekhandel zo af en toe nog even de gelegenheid krijgt om hun winkeldeur te openen en niet meer dan dat, hemden en broeken hooguit met een click en collect tevoorschijn worden getoverd, laat staan dat schoenen en sokken en mogelijk ook damescorsetten nog in de laatste restanten van de Winkel van Sinkel te vinden zijn, ware het niet dat ook deze legendarische Winkel is omgebouwd tot een gelegenheid waar momenteel niet gegeten noch gedronken kan worden. Een horecabestemming die onder het gebod gesloten valt. En waar handhavers niet veel meer hoeven te doen dan te kijken of er mogelijk ergens nog een lampje brandt en wanneer dat lampje gaat branden alsnog bevoegd zijn om een nadere toelichting te verlangen. Door simpelweg een klop op de deur. Maar een klopopdedeur dan wel een deurbel die rinkelt, na 21.00 uur duidt dat erop dat alsnog een handhaver zich aandient. Om te kijken of er toch niet een vierde persoon binnen is…

Handel naar bevinden is een credo uit mijn verleden. En dat handelen blijft nog steeds beperkt. Dus voor vandaag ook maar weer eens teruggrijpen op het afgelopen weekend. Terug naar de zaterdag, dat bezoek aan Koel 310 en de werken van Marjolein van der Wal.

Als een vorm van een pleistertje op een nog nauwelijks geheelde wond.