Profeet en een scheppende geest

Die profeet is uiteindelijk toch nog goed terecht gekomen. Dan te bedenken dat hij aanspoelde op dat eiland dat Robinson ternauwernood verlaten had, de kokosnoten die als rijpe vruchten naar beneden kletterden en dat enkele zwaard dat Robbie had achtergelaten zorgde ervoor dat hij kon praten met die papegaaien die niet veel meer konden doen dan het praten dat Robbie hen had geleerd, constant in de herhaling naar voren te brengen. En dan te bedenken dat de profeet van enig ander communicatiemiddel verstoken bleef, hooguit zijn witte onderbroek uit kon trekken om daarmee met de vlag te gaan zwaaien, opdat mogelijk een passerend Cruise schip passagiers aan boord zou hebben die beschikten over een telelens en een maximaal vergrotende verrekijker. Zijn hemd was hij reeds lang geleden kwijt geraakt…

Waar dit verhaal op slaat? Op de mogelijkheid dat Kunst met een grote dan wel kleine K niet altijd door een ander zo kan worden ervaren. En wanneer een regionaal journalist het genoegen heeft om met de kunstenaar van gedachten te gaan wisselen om mogelijk een artikel in de krant het licht te doen zien er alles aan doet om haar werken af te branden door te stellen dat ze te letterlijk uitgebeeld waren en dat dat drieluik ook maar weg moest…
De ene Bakker is nu eenmaal de andere Bakker niet. Want anders zou hij zijn witte brood nog bruiner bakken dan dat hij bruin brood waarschijnlijk niet te pruimen vindt. Of het zou roggebrood moeten worden waarbij de smaak niet alleen overduidelijk aanwezig is, maar ook over het beleg te twisten valt: wordt het hartig, wordt het zoet, wordt het iets van dit dan wel van dat, maar wat ik hoop dat is het volgende:

‘Laat je niet van de baan slaan door zijn beperkte geest! Ik heb nog steeds alle vertrouwen in jouw scheppende geest! Is die Bakker jaloers op Pauline Bakker?! Hij zal niet de eerste zijn…’