Purgatorio

‘Planet proof’ staat er op de verpakking. Waarom niet: ‘Aarde waardig’?! En wanneer de verpakking van plastic is, doet dit toch wel wat vreemd aan. Waar ooit ‘papier hier’, de slogan in de Efteling is (was misschien?!), is het tegenwoordig onbestaanbaar dat champignons los in de verkoop zijn. En wanneer ik een champignonsoep wens te bereiden, ontkom ik er niet aan om deze op basis van een pakje voor elkaar te maken. En dat doet weer wat vreemd aan. Hoeveel zout neem ik tot mij, hoeveel E waarden zijn er aan toegevoegd en wat is het effect van het bindmiddel wanneer ik van deze kunstmatige soep proef. Er vindt een ontbinding plaats, maizena kan als bindmiddel een rol gaan spelen laat staan dat pannenkoekenmeel een vergelijkbare effect kan gaan sorteren. Dan loop ik mij te verbazen. Als dit dan dat, als zus zou mogelijk zo een rol kunnen gaan spelen. Is het niet linksomdraaiend, dan zal rechtsomdraaiend een andersoortige rol kunnen gaan spelen voor wat betreft de zuurgraad dan wel de wijze waarop de darmen zich over dit geheel zullen gaan ontfermen. Waarbij de plooibaarheid ook nog eens een rol gaat spelen.

Koken vind ik over het geheel genomen wel een genoegen. Meer dan de buitenboel te gaan schilderen, het schuren daargelaten. De zolder aan kant brengen, wat met die zuiger gaan stoffen, wat voor me uit zitten staren dan wel een bericht in elkaar gaan knutselen. Waarbij ik ruimte laat voor iets waar mijn oog opvalt. Nog liever kijk ik even terug in mijn verleden, wanneer ik het volgende onder ogen krijg:

UITGAAN.
Opeens ben je weg / hangt de ruimte vol / met jouw afwezigheid // kijk ik radeloos, onthutst, naar de warmte van de / stoel, waar je zo even zit // zat, voel je te veel / teveel voor mij, jouw / intimiteit bedreigend // mijn muren vlak, de / schermen opgeborgen de / boodschap klinkt door / te leven door te gaan / leeft het inferno leve het / Purgatorio in Paradiso // te Amsterdam.

En wanneer je weet dat Dante hiervoor heeft getekend, kan ik niet veel meer doen dan te zwijgen…