Reflectie.

Vertrouwen dien je langzaam op te bouwen, waar wantrouwen vaak de overhand heeft. Het heeft voor een deel te maken met levenservaring, het geregeld stoten van je neus (‘wie dat schendt, schendt zijn aangezicht’) met vallen en opstaan en dan met name hoe jezelf in het leven bent komen staan. Hoe vaak je belazerd bent, waar je eer wist te behalen en het omgaan met omstandigheden waar je niet direct invloed op hebt kunnen uitoefenen. Zoals in mijn geval ‘de val’ en waar het uiteindelijke resultaat nog even op zich laat wachten. Niet dat ik veel te ‘zeiken’ heb, het plassen lukt me nog vrij aardig en wanneer het een moment van bezinning betreft denk ik geregeld: ‘ik moet er maar mee leren leven…’

Geen treurnis vandaag, maar even een reflectie, een vorm van mineur waar ik even het ‘slachtoffer’ van ben en me opmaak om morgen weer eens anders naar mijn toestand te gaan kijken. Het leven kent nu eenmaal zekere hoogten en navenante dalen, de weg waarlangs ik mij beweeg blijft kronkelen en waar de borden staan die uitzicht bieden op het eind, ook die ontbreken. Het is gewoon zoals het is en wanneer zich zaken voordoen die ervoor zorgen dat de blik op wat anders wordt gericht alvorens wederom in het dal terecht te komen.

Ach, wat heb ik te zeuren als ik om me heen kijk. Oorlog, geweld, mensen die anderen lastig vallen, mensen die proberen om het zo zuur mogelijk voor een ander te maken, mensen die andere mensen martelen, afpersen, oplichten en wanneer het niet anders kan wordt het iemand doodslaan dan wel vermoorden. En dan laat ik nog even de overheid buiten beschouwing want wat die ondertussen doet, ook dat geeft een voedingsbodem voor een wantrouwen.

Misschien niet absoluut maar in een wat mildere vorm niet uit te sluiten…