Requiem voor een kabouter.

Er zat een klein kaboutertje te huilen op een steen, te huilen, huilen, helemaal alleen… Soms denk ik weleens een kaboutertje te zijn, wanneer mijn gedachten in een mineur stand dreigen te gaan. En dat er dan op een goede dag een fee of desnoods een tovervisje opstaat om wat met een toverstokje te gaan zwaaien, dan wel dat bepaalde wensen in vervulling gaan. Nu ben ik wel oud en nog steeds niet wijs genoeg om mijn verbeelding alle kanten op te laten gaan, vandaag staat toch in het teken van een kabouter, zoals ooit in een verleden de politiek opeens te maken kreeg met Kabouters als politiek partij. Nu zijn het hooguit de huidige politieke partijen die constant de scepter zwaaien en het opperhoofd van het land noden om het een en ander voor te lezen waaruit zijn geringe invloed ternauwernood naar voren komt. Om over die oranje hoedjes van papier maar te zwijgen of het dienen puntmutsen te zijn die wij kennen vanuit de verbeelding van ooit Rien Poortvliet. In Breslau waren wij en we probeerden zoveel mogelijk kabouters vast te leggen, waarbij Bruno een totaal van veertig kabouters in alle vormen en gradaties wist vast te leggen daar gaat het vandaag over in dit bericht, was het alleen maar een voorschot op wat straks zich zou kunnen gaan voordoen: ‘opa, vertel eens een verhaaltje en begin dan niet met dat voorspelbare er was eens…’ om over dat andere maar te zwijgen: … en zij leefden nog kort en ongelukkig, maar ook daar stak de goede fee een stokje voor!