Revatileren.

Relativeren. Een betrekkelijk woord. Revatileren. Nog nooit van gehoord. Het is ook dan een woord dat plotsklaps opduikt en waar ik dan een eigen betekenis aan kan gaan hechten. Maar dan dien ik wel een eigen invulling aan dit woord te gaan geven en deze luidt als volgt: leren door te leven door te doen alsof het leven een blijvend gegeven is. Misschien niet direct een woord dat je in De Dikke zult vinden, maar het feit dat met een beetje fantasie Vita valt te ontdekken en leren een gegeven is dat tot het bittere eind deel zal blijven uitmaken van dat leven, ook als je in de armen van Alzheimer terecht bent gekomen, dat maakt dit woord wel weer zeer bijzonder.

Het is dan ook zaterdagavond en de broodjes shoarma zijn terecht gekomen in mijn tractus digestivis en ondergaan een verandering waarop ik momenteel weinig invloed op kan uitoefenen. Dat proces heb ik uit handen gegeven en het feit dat ik hier al vele jaren blijvend op vertrouw, doet wonderen wanneer op een ander moment mijn uitwerpselen in de pot verdwijnen.

Waarbij ik dan maar meteen het aardse van mijn bestaan van een duidelijk antwoord weet te voorzien. Zo’n zaterdag waarbij de weerklank van het dagelijks gebeuren straal aan mij voorbij is gegaan, de letters die ik in de courant aan mijn aandacht heb laten ontsnappen en het feit dat ik selectief ben in de dingen die er naar mijn idee toe doen heb daargelaten waar zij behoren te zijn, dat zorgt ervoor dat dit bericht weer eens een verhaal wordt waar kop noch staart aan te ontdekken valt. Een week van woorden, van denken en weinig actie ondernemen, waarbij het weer in niet onbelangrijke mate een rol heeft gespeeld.

Morgen maar weer eens wat anders dan wat ongein proberen neer te zetten, morgen een dag van een mogelijk goed voornemen en op maandag… ach, voorlopig is dit nog niet zo ver!