Rook om mijn hoofd…

Het is even afzien, maar in het weekend ligt de zorg voor een belangrijk deel stil. Behandelaren die van het weekend genieten en de dienstdoenden die zijn te raadplegen, het wassen, aankleden en helpen uit bed komen van de behoeftigen en de noodzaak om ook aandacht te besteden aan de schoonmaak van de kamer, ook dat staat op een laag pitje. Kijk niet vreemd op wanneer de prullenbak zich niet langer ontfermt over de lege verpakkingen, het urinaal wel wordt geleegd maar niet wordt omgespoeld, een verzorgende zich ontfermt oven een tweetal zorgvragers, de een in een douchestoel en de ander een laag bloedsuiker heeft, het verband dit keer door mij verwijderd wordt opdat water zich niet langer ontfermt over dat wat zich onder dat verband schuilhoudt en ziehier, ik heb alle reden om de verveling van gisteren daadkrachtig om te zetten in een verhaal dat ik nu schrijf en morgen weer naar voren komt. ‘Geloof het of niet, maar ook hier duurt een dag 24 uur met de nodige v e r t r a g i n g, waardoor het lijkt alsof ik me verveel… En dat doe ik ook door je met dit bericht te gaan vervelen!’

En dan komen successievelijk de nodige reacties op gang, waarbij ik enig idee krijg omtrent het moment dat anderen de tijd hebben dan wel nemen om te reageren. De zaterdag leent zich natuurlijk uitstekend voor het doen van boodschappen, wat lekkers in huis te halen en voorbereidingen te treffen voor een gezellig avondje thuis of elders. De tuin te bewateren, een praatje met een willekeurige voorbijganger, de krant uitgebreid te spellen,je op te maken voor de zondag die mogelijk misschien nog een spontane verrassing in petto heeft, door ouderwets een toertje te gaan maken.

Te gaan sporten, de kreet ‘hup Jens, geef ‘m een hens’, het zuchten, steunen en kreunen dat iedere tenniswedstrijd een doffe glans meegeeft, en de paden die zich kenmerken door de vele hobbels en bobbels die mijn mobiel gepaard gaand met het geschraap over de onregelmatige stenen teisteren en de gait die de volgende dag weer was verdwenen…

Maar roken doe ik al lange tijd niet meer, omstandigheden die ervoor zorgen dat ik weer met een helder hoofd de wereld hier rondom mij kan aanschouwen…