ROT an.

We zijn in een tijdperk beland, waarin we steeds minder meer zijn gaan uitgeven. Dat riekt naar een tegenstijdigheid, maar schijnt een economisch principe te zijn. Waar overdaad in zekere zin schaadt, kan het niet anders dan dat houtjes voor het oprapen zijn. En met die houtjes kun je hooguit nog een touwtjes jas scoren. Desnoods op een vrijmarkt, waar de een van zijn spullen afmoet, terwijl de ander op zoek is naar een vondst. Een zodanige vondst waar, na wat afdingen, de gelukzalige koper er als een haas vandoor gaat.

Want spullen uit grootmoeders tijd mogen zich weer verheugen op kopers die iets van vintage afweten. Desnoods een stoel scoren waarbij Piet Hein Eek te vinden valt. Of zo’n ouderwetse rotanstoel…

Nu blijft tering en nering een kwestie van afwegen, een keuze maken op grond van wat je voorkeur heeft, of gewoon een kwestie van toeslaan. Want voor je het weet gaat er een ander met die handel vandoor. En dan krab je je hoogstens eens achter je oren en gaat op zoek naar een mogelijke andere schat. En kom je uiteindelijk tot de ontdekking dat je vele euro’s bespaard is gebleven, waardoor dat pilsje wat je hebt verdiend, alsnog de euro’s je portemonnee uit laat vliegen.

Steeds minder meer gaan uitgeven. De aanlokkelijkheid van aanbiedingen laat je ook niet gaan en waar twee voor een wordt aangeboden, sla je dit ook nog even over. Anders wordt het wanneer je de kans krijgt om iets gratis te krijgen. Een voor twee is nu eenmaal een kans om met minder alsnog wat meer uit te gaan geven!

En je slaat toe!