Smaak maekers…

De ruimte vult zich met leegte. Of vult de leegte zich met ruimte? Is het mogelijk om een leegte te vullen met gedachten die alle kanten op gaan slingeren? Of is het idee dat door je geest leeg te maken er ruimte ontstaat voor onbelangrijke zaken? Dat het soms handig kan zijn om je bewust te worden van je lichaam die je voor die tijd als vanzelfsprekend ervaarde. Ga op je muil, desnoods op je bek en doe dit dan letterlijk of wat vaker het geval is, figuurlijk. Ga onderuit door te vallen en ontdek dat het opstaan ook met de nodige pijn gepaard gaat. En neem jezelf in acht voor dat je besluit om in die negen sloten tegelijk te stappen. Zeven sloten blijkt in de regel haalbaar, maar waarom dit zeven sloten zijn geworden? Geen idee. Het zal wel weer iets met mysterie te maken hebben, dan wel dat een menselijk leven om de zeven jaar weer over voldoende nieuwe cellen beschikt, waarbij de loop der tijd van invloed is op de kwaliteit van die oorspronkelijke cel.

Zit mezelf niet in de weg, de opdracht die ik kreeg van de huis fysiotherapeut liegt er niet om: 10 x dit, 10 x keer dat en dit geheel om de twee uur herhalen. Inspannend niet alleen, ook nog eens vermoeiend en het resultaat is dat het toch wel weer de nodige pijn oplevert, waardoor ik weer geneigd ben om rust te gaan nemen, mijn ogen te sluiten en de dingen te laten voor wat ze zijn: dingen. Waar ik me niet zo druk over hoef te maken tot daar die ultieme vraag naar voren komt: “wat zullen we eten?!” Verschillende suggesties passeren de revue, maar… het wordt weer bloemkool een aardappeltje en een sauscijsje, terwijl ik meer een liefhebber ben van wat hartigs, gelijk ik van de week aan de chili con carne ben geweest. Maar ook die smaak wijkt momenteel wat af van de smaak die ik gewend ben. Daar zullen ongetwijfeld de huidige medicijnen een rol in kunnen spelen, daar over smaak absoluut niet te twisten valt, hoewel…