Sprake van enig leven…

Interessant?! Geenszins! Het vooruitzicht heeft zich immers al voorgedaan, en wat dan nog overblijft is niet veel meer dan het beperkte uitzicht dat zich voordoet vanuit de lift. Of dit nu de derde etage betreft, de tweede dan wel de kelder, de eerste etage is gangbaar voor die vijftig meter met en zonder horden, een kamer met uitzicht doet zich niet direct voor en de herrie is vanzelfsprekend, het blijft wat behelpen en wanneer er mensen zijn die angst ontwikkelen om met die lift op en neer te gaan en om een begeleider vragen, ben ik best bereid om die taak op mij te nemen, ondanks het feit dat ik mogelijk niet direct een aanhanger ben van de persoon die ik begeleid.

Dat wil zeggen dat bij sommige mensen mijn haren wat overeind gaan staan, dat een stem die neigt naar een temen, dan wel een gesprek zich richt op het een richting verkeer van de betrokkene, er nauwelijks naar de woorden van de ander wordt geluisterd, ik mij in moet houden om mijn ergernis niet op die persoon bot te gaan vieren. Niemand echter heeft om een verblijf hier gevraagd, ieder dient zich te voegen naar de aanwezige omstandigheden en wanneer er sprake kan zijn van een keuze, is deze op voorhand automatisch beperkt.

Er het goede maar van maken is een ding en het uitzicht op termijn een andere. Dus vandaag kan ik niet veel meer doen dan stil te staan bij het liften, van drie naar een, van twee naar kelder en wanneer een toevalligheid zich voordoet op de b van begane grond, is er toch nog sprake van enig leven!