Spreek… je moerstaal!

Op zich hoeft taal geen enkel probleem te zijn. Of het nu Grieks is, Latijn, Chinees of Japans dan wel Koeterwaals, het is slechts een kwestie van elkaar op de een of andere manier te leren verstaan. Door een lach, een traan of in een enkel geval, een Emoji te gebruiken. Een duim desnoods, vergezeld van een douche, zowel een warme als een koude. Om aan te geven dat dit een bepaalde reactie teweeg kan gaan brengen. We leven immers in een tijdperk dat het in fysieke staat niet altijd mogelijk is om elkaar te ontmoeten.
Of het moet zo zijn dat we ons weer door het RIVM uit het veld laten slaan. Door wederom de nodige cijfers tegen te komen, door de daadkracht die wij hadden in te leveren en ons bij die getallen neer te gaan leggen. Naast het gegeven dat verondersteld wordt dat ons een recessie te wachten staat, dat van overheidswege wordt besloten om de voorraad mondkapjes van Sywert alsnog aan de goegemeente te doen toekomen, het niezen nog steeds in de elleboogsplooi dient plaats te vinden.
En dat het desinfecteren bij verschillende gelegenheden nog steeds een standaard is. Handen wassen, tanden poetsen en je eigen billen afvegen een gewoonte is die als normaal kan worden beschouwd. Waardoor aan de lichamelijke behoeften een gevolg kan worden gegeven.
Maar daarnaast is het een feit dat wij (de mensheid) ook nog eens gewoontedieren zijn. Dat wij bepaalde rituelen hebben ontwikkeld, waarbij het in een land als Nederland niet de gewoonte is om een boer tijdens het eten te laten, maar in China dat wel een gewoonte is om aan te geven dat het eten uitstekend heeft gesmaakt.
Dat het bidden voor het eten op een laag pitje is komen te staan, laat staan dat wij nog danken na de maaltijd. Het eten van een toetje niet alleen door Mona wordt aanbevolen, maar dat ook een kaasplankje de weg naar de hongerige monden weet te vinden. Om over andere desserts dan maar weer te zwijgen. En waar momenteel de nadruk wordt gelegd om vooral plantaardig de maag te vullen, een kroket op een klef wit broodje dan wel een saucijzenbroodje valt ook wel te versmaden.

De andere moraal van het nieuwe normaal. En waar ooit Wim Kan zong dat: ‘waar wij heengaan, Jelle zal wel zien’, is het momenteel Rutte die ons de Grutte wenst te doen. Maar voor je het weet, kan ook die zijn koers een, twee, drie veranderen onder de noemer ‘daar geen actieve herinnering aan te hebben…’
En zo houden wij indirect Balkenende voor ogen, een Zeeuw die het ‘Luctor et Emergo’ in zijn vaandel meedroeg, voor hij een proefrit maakte in een Ferrari. Om daarna mogelijk aan te schuiven in een driesterrenrestaurant, waarbij de streektaal de moerstaal bleek te zijn.

Hoe dat in het Haagje plaatsvindt, ik zal mijn Nokia daarover raad gaan plegen.