Stil

‘Stil verdriet, tranen van binnen… stil in mij… afscheid nemen bestaat niet.. waar is hier de nooduitgang… is er leven op Pluto…’ Pluto is toch een hond?! Wie laat waar zijn hond nu uit, de parken zijn verlaten blijft over een lege straat. En toch gaan mensen erop uit. Blijven bezig met hun conditie en proberen hun andere zinnen in bijzondere zinnen om te zetten. En waar de vooruitgang opeens met de rem wordt geconfronteerd, waar ooit een gedachte was dat ‘het zo’n vaart niet zou gaan lopen’, lopen ziekenhuizen vol, wachtkamers leeg en kan er zelfs sprake zijn van een triage. Gelijk in Italie op deze noodsprong werd ingehakt. Jij wel en jij moet maar even wachten op Hein, die niet veel meer heeft te doen dan het laatste deel van een leven op te eisen.

Geen IJzeren Hein, een wezen gekleed in het harnas van deze tijd: beschermende kleding, onherkenbaar door het mondkapje, de veiligheidsbril, de handschoenen…

Dus vandaag wat beelden om de zinnen te verzetten. De rust van het landschap, dat water en de niet zichtbare wind. En waar ooit de wind huilde (the wind cries Mary) is het Jimmy Hendrix die ik op deze manier tot leven wek. De plaatjes vandaag vertolken in zekere zin de verstilling.

Maar waar het krentenboompje bloeit en straks de duiven weer van zullen gaan genieten, een verdwaalde merel probeert de aandacht door zijn gezang op zich te vestigen, pimpelmeesjes koolmeesjes de pas afsnijden, het wegverkeer zich kenmerkt door weg verkeer, motoren brullen en sirenes de eerste van de maand weer loeien, zal het straks weer gewoon zijn, maar… totaal anders dan ervoor!