t Sluisje in Nieuwendam.

Over water lopen is maar een enkeling gegeven. Een waterjuffer misschien of een schaatsenrijder. Veelal is het een brug te ver, maar gelukkig zijn er ook nog sluizen. Zoals cafe ’t Sluisje in Nieuwendam, of de Oranjesluizen niet veel verder. Wij traden de sluizen met voeten, betraden de bovenkant van de sluizen en even had ik de indruk dat een vergelijkbaar verhaal op totaal andere gronden is gebaseerd. Want wie in staat is om over water te lopen moet wel heel verlicht zijn om dit te kunnen. Een wonder is hier niets bij en met beide voeten in de klei staan is ook niet op iedereen van toepassing. Hooguit wanneer het klompvoeten betreft en dan heb ik het niet over een afwijking. Vandaag staat een aantal sluizen in mijn bericht, opdat eenieder er kennis van kan gaan nemen. Nieuwendam, ooit onder een ander regiem maar tegenwoordig onderdeel van de Stad Amsterdam. Een groot aantal dijkhuizen waar de tijd de indruk maakt stil te hebben blijven staan. Waar de straatjes nauw zijn, waar de huizen op dijkhoogte veel souterrains verbergen en waar ’t Sluisje zorg draagt voor een versnapering. Waar vaasjes gevuld worden met Bier van het merk Amstel en waar een tosti op een stuk weelderig bruin brood met een plak ham de innerlijke mens weet te bekoren. Een zonnetje erbij, een veerdienst die op 13 mei naar het Centraal Station afvaart en dit hooguit twee keer per dag doet. Wij waren te vroeg, en konden er niet onderuit dan de weg verder te gaan volgen. Geen busdienst die dit dorp aandoet, waar mensen van de grote stad het genoegen hebben om stil te staan in de tijd die hen gegund wordt en waar het scheepvaartverkeer een eigen koers aanhoudt. Waar geschut wordt, waar zeiljachten op de motor zijn aangewezen en waar de schipper zich opmaakt om de koers naar Mokum aan te houden, terwijl niet veel verder het Amsterdam Rijn kanaal binnenvaartschepen van een respectabele lengte de weg naar Utrecht aanlokkelijk weet uit te nodigen. En wij lopen en lopen en lopen in de richting van de brug die ons naar de andere oever zal gaan brengen. Een uitgesleten pad boven op de dijk, met links bebouwing die doet denken aan Ruigoord en waar navenante bewoners zich schuil houden in een gribus waarbij de een kleurt en de ander niet veel meer laat zien dan de achterkant van het onderkomen. Daarover morgen nog het een en ander, voor vandaag is het stomweg het veer en het sluisje dat alle aandacht gaat opeisen.