Tanende…

Altijd is er wat te zeiken, is het het een niet, dan is het wel dat andere. Noemt de een het een uitslover, geeft de ander aan dat zonder vrijwilligers er geen reden is om het bestaan van festiviteiten plaats te laten vinden. Wordt de een benoemd tot ambassadeur, wordt de ander in verlegenheid gebracht door in het zonnetje te staan. Zo deugt er in de regel weinig, maakt afgunst plaats voor een gedeeld succes en zijn het derden die met de veren gaan strijken. Wat dan weer oproer tot gevolg heeft en de wanklank ontstaat. Bevrijdingsfestivals na een avond waarop we twee minuten stilte hebben volbracht. Waarin even wordt stilgestaan voor de offers die anderen hebben gebracht en waardoor wij in vrijheid kunnen leven. Morgen is het gewoon weer maandag, maken wij ons op voor een volgende werkweek en staan niet langer stil bij de stilte die wij hebben betracht. Gaat de economie wederom zijn eigen gang, worden plannen gesmeed en worden we voorbereid op het stemmen voor Europa. Waarbij het de vraag is of wij door dat stemmen ook nog enige invloed op al die andere miljoenen mensen zullen hebben. De vlaggen van Europa kennen nu eenmaal niet die tricolore die landen kenmerken. En waar het de bedoeling is om een eensluidend antwoord te geven op dat wat ons samenbrengt, zijn het veelal andere monden die proberen duidelijk te maken dat het onderscheid wat landen kenmerkt, niet op mag gaan in het grote geheel. Het verbinden is nu eenmaal niet voor allen weggelegd, ondanks alle verwoede pogingen die worden gedaan. De kransen zijn gelegd, de Lastpost heeft geklonken en de nabestaanden hebben hun tranen weggeslikt, dan wel weten te drogen. En dat geeft dat dubbele gevoel, dat samen vervolgens weer opgaat in het individu dat wij allen tot onze beschikking hebben. Althans, zo zie ik dit op een dag als vandaag, terwijl ik over niet te lange tijd in de Cantina Architectura zal vertoeven. Alwaar de DichtersKringAlkmaar haar presentatie met de mogelijke buitenwacht zal weten te delen. Ook dat is een vorm van vrijheid, niet alleen van meningsuiting maar ook nog eens in het besef dat ook woorden een belangrijk deel van de inhoud van een mensenleven kunnen weergeven. En dat de belangstelling voor dit geheel wat tanende is…

Dat neemt niet weg dat Jan Roobeek de nodige vertaalde (on)deugende liedjes ten gehore bracht, gebaseerd op werken van George Brassens, dat Rein zijn debuut maakte met zijn voordracht, dat Annemarie zich verdienstelijk maakte als presentator en dat het publiek ook nog eens werd getrakteerd op twee dichters van buiten en Paul, bijkans als nestor, het genoegen had om de middag af te sluiten op zijn Pauleriaans. Een geslaagde middag terwijl elders andere festiviteiten onder een enkele bui vooral in het teken stonden van de huidige dag: bevrijdingsdag waardoor een zeker publiek waarschijnlijk elders aan zijn of haar trekken kon komen!