Tekort blijf schieten…

Niet dat het van enig belang is, maar wanneer je dit epistel leest, vertoeven wij elders. En wat, in een jaar dat 2019 aangeeft, kan meer bekoren dan die overgang van negentien jaar geleden: 1999 / 2000! Een getal dat toen garant stond voor het aantal schrijfsels wat ik aan mijn geest heb weten te ontloken. Soms sloegen mijn woorden nergens op, op andere momenten stond ik van mezelf te kijken en een derde moment verscheen uiteindelijk die bundel met de titel: ‘Ik ben voor niemand iemand meer’, terwijl ik toentertijd ook nog eens die tweede graad lerarenopleiding volgde. Als ware het een plekje van herinnering, daar waar 2000 op enigerlei wijze mee van doen heeft: 2000, niet geheel en al ontdaan van enige zelfinzicht…

HET GETAL DWINGT MIJ / MIJN GEDACHTEN TE / HERHALEN, ANDERS FORMULEREN / EN IEDERE KEER, OPNIEUW / BEVREEMD TE KIJKEN NAAR / DE ZINNEN WAAR IK HET / BELANG NIET VAN IN ZIE. // IK LAAT EEN STREVEN ACHTER / MIJ EN STEL DE MIJLPAAL / VERDER, BUITEN MIJN BEREIK / STA IK WAT WOORDEN AF, / IN HET MOMENT WAAROP IK / DEZE WOORDEN NEERZET / BEN IK, GELIJKTIJDIG, MIJN / STREVEN KWIJT. // NA 2000 KOMT EEN NIEUW / GETAL, DAT OPGAAT IN DE / RIJEN VAN HET SPEL DAT IK / EN MET MIJ ANDEREN, MET / MEZELF SPEEL. // IK WORD EN BEN MEZELF, / TEVEEL WIL IK ME AAN / DIT GETAL GAAN BINDEN, / TEKORT SCHIET IK, / NAAR ANDEREN.

Het zal ooit wel in mijn geest naar voren zijn gekomen en wanneer ik terugblik krijg ik toch het gevoel dat ik… nog steeds tekort blijf schieten!