Teloor gang.

Dat de keerzij niet altijd verguld is, dat is het lot dat die keerzij wacht. Wanneer ik voldoe aan een opdracht en dan mijn deelgenoten hoor wat zij van die opdracht gemaakt hebben, denk ik even dat ik aan het begin sta van een oefening die mij niet direct zorgen baart, hooguit dat ik de ontdekking doe dat ik weinig te baren heb. Maar ik blijf zitten, houd mij overeind en ga mee in de vaart die de docent naar voren brengt. Waardoor ik word gekieteld om mijn geest te gaan beperken en ik een poging waag om mij op haar pad te gaan begeven.

Maar waar de een als het ware beeldtaal ‘schrijft’, doet de ander door schrijftaal een beroep op de ‘verbeelding’. Waar ik mij, op mijn eigen bescheiden wijze, van iedere vorm van een mogelijke mening niet aan waag. Want stel je voor dat ik de plank in deze missla en nalaat om daar een andersoortige invalshoek op los te laten, dan zou ik mezelf op voorhand buiten spel zetten. En dat is bepaald niet mijn bedoeling. Nu zet ik voor het gemak M tegenover M en lardeer dit geheel ook nog eens met een beeld van K.

Het gaat immers niet altijd om de verpakking, hoewel het oog ook wel wat wenst, de inhoud daarentegen kan door het toevoegen van wat Sambal Oelek hooguit een verrassende smaak naar voren brengen. Waardoor dit bericht zich kenmerkt door een uiteenlopende uitvalshoek te gaan vergelijken met een niet gangbare invalshoek opdat de smaak die zich laat raden niet altijd overeenkomt met de kleur van de spijzen die in het gerecht duidelijk zijn geworden. Zintuiglijk gezien een aanraden, wetenschappelijk absoluut niet onderbouwd laat staan toe te passen, maar daardoor de rode draad in dit betoog volkomen teloor laat gaan!