Triviaal

Triviaal?! Geenszins! Het is maar net vanuit welke hoek je het bekijkt. Neem nu schoenen, stevige stappers die even in de gang komen te staan. De deur naar de gang staat open en waarachtig, het lukt Liva om zich meester te maken van mijn maat schoen. 45, voor de belangstellende liefhebber… Waarbij de veters als een trein in haar spoor volgen. Lekker op haar blote voetjes door de kamer heen banjeren, duidelijk aangeven wat ze wel en niet wil, met opa in de achterhand steeds bij oma op schoot kruipen en ik mag me bezig houden met een kassa met Geld! Biljetten en plastic munten zijn mijn deel in het geheel en voor ik het goed en wel besef ben ik ondergesneeuwd. Geld waarbij de waarde aan de voorkant te ontdekken valt en de achterkant zich leent om daar met kleurpotloden op te gaan tekenen. Want kleuren doet ze als de beste en hoewel het slechts in mijn ogen krassen zijn, zit ze met haar tong uit de mond ernstig over het papier heen te halen.

Hetgeen toch wel weer enige weemoed naar voren brengt. Herinneringen aan de kleuterschool borrelen op, maar zij hoeft nog lang niet naar zo’n instelling. De vraag hoe dat straks zal zijn in dat verre land is totaal nog niet aan de orde. En wanneer zij valt, is het de schrik die haar even tranen laat wellen om niet veel later alweer de aandacht op iets anders te gaan vestigen. Getroost worden door oma is een groot goed en het is in de veilige armen van haar dat het leed vrij rap geleden is, en wederom actie wordt ondernomen. Liva huist hier alsof zij niet beter weet, danst wanneer er muziek is te horen en het maakt haar niet uit dat Sinterklaas allang is verdwenen.

Maar wat intrigeert zijn die cadeautjes. Ze is er bijkans niet weg te slaan en heeft vandaag haar eerste cadeau mogen uitpakken. Een uitklapboekje van Dikkie Dik waarbij het papier dat de verrassing verborg, haar meer plezier deed dan de afbeeldingen in dit ‘verbeeldige’ boek. Zo hoort het eigenlijk ook, het gaat meer om het gebaar dan dat de inhoud van belang zou kunnen zijn…