Tulpen

Om over je eigen schaduw heen te springen, valt om de drommel niet mee. Laat staan dat er ergens nog een vat vol tegenstrijdigheden aan het pruttelen is, en ziehier het dilemma waar ik me voor geplaatst voel. Verwarring is een ding, een gevoel van algehele malaise neemt op een slinkse manier de overhand en voor je het goed en wel beseft, gaat een gevoel van lusteloosheid met je aan de loop. Waardoor ik mezelf betrap op het feit dat de tweede persoon enkelvoud afbreuk doet aan de ik die mij zo kenmerkt. Het zal niet aan het weer liggen dat ik dit bespeur, het zal meer aan de huidige omstandigheden te danken zijn dat ik me in deze situatie ben gaan bevinden. Natuurlijk is er blijdschap omtrent de kleinzoon die al heeft kennis mogen maken met de zorg, maar nu weer thuis verkeert, natuurlijk is het niet mis wat moeder Corry is overkomen, natuurlijk is het ook een gegeven dat ik Marlies, Vincent en Liva ternauwernood heb gezien dan wel gesproken en heeft het er veel van dat de dagelijkse dingen een eigen beloop kennen, dat neemt niet weg dat die veronderstelde verwarring er toch voor zorgt dat de kleur van het totaal wat aan het verleppen is. Voor zover een kleur kan verleppen en dit hooguit voor bloemen geschikt is. Toch is het heel bijzonder dat ruim dertig jaar oude tulpen het weer hebben gewaagd om hun koppen boven het maaiveld uit te steken, trekken zich niets aan van het feit dat zij in de winter niet uit de grond worden gehaald, het vorig jaar tot slechts een tulp brachten en er dit jaar met z’n twaalven van het weer als zodanig genieten. Ik zou daar een voorbeeld aan kunnen nemen, maar de fut ontbreekt enigszins. Een schop op een bepaalde plek zou misschien een rol kunnen spelen, maar mijn andere gedachten vieren tot nu toe de overhand. Morgen zal het anders zijn, maar voor vandaag… Neen, ook dit keer neem ik geen bloemen voor je mee, hooguit die plaatjes van die tulpen.