Van teveel spektakel…

Hoe is het mogelijk?! Neen, verkeerd begonnen: het is mogelijk maar het oogt onogelijk! Het is nog wat behelpen, maar met een kruk als kruk door de kamer te lopen, de fot wijst uit dat dit mogelijk is. Edoch, na een half jaar bedstoel, stoelbed, voor 50% belasten en de spieren die in kennelijke staat van ontbinding zijn komen te verkeren, vandaag maar weer eens een echte droge sherry tot me genomen, zeer ten ongenoegen van mogelijk mijn INR. Maar ook daar heb ik na een jaar van ‘drooglegging’ voor dit moment schijt aan.

Een toost op mezelf met een afdronk die doet denken aan de tijd dat ik met Moeder Corry bij Peetoom in Schagen begon met die droge dewelke dra werd gevolgd door een drietal slibtongetjes met als spoelvloeistof een enkel glas bier, dan wel een uitermate tevredenstellende Irish Coffee. Om het geheel dan maar te doordrenken, voor de vis weer om drank vroeg, in die zin dat het een voorrecht van een vis is dat die dient te zwemmen. Ook al is dit in een maag en weet de vis niet beter dan zich met de stroom mee te laten voeren, richting uitgang. Dat neemt niet weg dat ik gisteren een fiat heb gekregen van de man die ervoor heeft gezorgd dat ik weer in het bezit ben van een kop, een hals en dat het enige dat nog roet in het geheel zou kunnen zorgen niet te danken is aan TaTa.

Er is zowaar sprake van botnieuwvorming onder de noemer van callus. Waardoor kalkvorming een onderdeel van mijn nieuwe geheel gaat vormen en ik niet eerder dan over een jaar wordt uitgenodigd om wederom van mij te laten horen. En dat is, in zekere zin, positief nieuws en probeer ik mij door wat te wankelen een nieuw evenwicht aan te leren.

Het heeft veel weg van die spreuk van Lucebert die op het voormalig Landbouwhuis (waar ooit mijn vader zaliger kantoor hield) te vinden valt, met name in de nachtelijke uren: ‘van teveel spektakel, wankel je allicht’, waardoor ook dit bericht in zekere zin weer van een illustere man is verzekerd!