van TOEN naar NU

Even stilstaan bij een moment dat wij allen hebben mogen ervaren, zonder het besef van wat ons aan het einde wacht. Leven en dood onlosmakelijk met elkaar verbonden en daar tussendoor zwalken wij geregeld van hier naar daar en van hot naar her. Goed bedoeld, maar we gunnen ons tegelijkertijd niet de tijd om even bij dat moment stil te blijven staan, de klappen die je kreeg wanneer je te lang blauw bleef en waarop de longen zich vulden met lucht bijkans in een vloek en een zucht…

TOEN. Sla steeds opnieuw / een bladzij om / het boek, nog onbeschreven / dag, waarop mijn / leven eens een / eicel kwam tot leven / zaad, rijkelijk bevloeit door / tranen van de pijn en vreugde / stil verdriet dat aan de / kantlijn stond, mijn hart / begon te kloppen, sneller / groter groeide ik , verscholen / in haar schoot ik hoorde / meer dan de duisternis / mij bood, schrok ik / wakker, het gekrijs dat / uit mijn keel toen kwam, / verstoorde // rust en stilte voor / het moment waar / op ik op / de / wereld kwam.

Ik probeerde een beetje in de stijl van Jan Arends (lunchpauzegedichten) te schrijven, maar veelal ging ik aan het eind van mijn schrijfsel de mist in. Niettemin is het toch wel verrassend om zoveel jaar na dato (1992) weer eens wat van mijn konterfeitsels tot mij te nemen…