van verveling naar vervuiling naar DIFTAR!

Van verveling naar vervuiling is niet eens zo’n grote stap. Anders ligt het op het niveau om statiegeld op blikjes te gaan vragen, waardoor het inleveren wederom geld kan gaan opleveren. Op die manier kan een deel van het klimaat worden gered en ziet het ernaar uit dat blik de staalfabriek van Nederland van een ondergang kan gaan behoeden. Maar wat vooral een aandachtspunt zou kunnen zijn is de vraag hoe wij de gemiddelde Nederlander niet alleen kunnen blijven voeden, maar ook nog eens kunnen gaan opvoeden. Over het algemeen is het een kwestie van mentaliteit, waar ooit de ANWB al melding van heeft gemaakt door de quote: ‘laat niet als dank voor het algemeen verpozen, de schillen en de dozen…’ maar dat stamt uit een tijdperk dat schillen door de schillenboer werden opgehaald en dozen over het algemeen niet veel verder kwamen dan de zelfbedieningswinkel.

Dat de melkboer met zijn literkan niet zo scheutig de melkkan vulde, en dat gekookte melk zich kenmerkte door de vellen die boven kwamen drijven. Maar dan heb ik het over de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Nu zijn het vooral de pakken met langdurig houdbare melk, dan wel de vla die ook een tenminste houdbaarheidsdatum hebben. De kans is echter groot dat we weer teruggrijpen naar die jaren, dat streekproducten zich mogen verheugen op een nieuwe trend en dat wanneer Daily Cool niet alle AH filialen blijven bevoorraden, er sprake kan zijn van minder transportbewegingen en de stadsbewoner de elektrische fiets pakt om op het platteland verse groente te gaan bemachtigen. Afhankelijk te zijn van een seizoen en het toefje slagroom uit die spuitbus niet meer gebruikt om aardbeien in de winter op het menu te zetten…

De knollen inruilt voor die enkele citroen, citroengras beperkt aan de nasi goreng toevoegt en alles wat in die veelheid van kookboeken wordt geadviseerd, beperkt tot een enkele keer wat Sambal Goreng toevoegt om de flauwe boerenkoop toch weer wat pittiger te maken en ook de snert van die sambal voorziet. Want de overvloed kent nu eenmaal een andere zijde en wanneer straks gewoon weer gewoon wordt, de economie weer op gang dient te worden geholpen en de belasting niet aan een enorme stijging ontkomt, dan is daar het moment om je niet langer achter je oren te blijven krabbelen, maar meer bewust keuzes te gaan maken. En wat dan uiteindelijk rest is mogelijk het restafval waar je geen kant meer mee op kunt, hooguit door beperkt in die afvalcontainer te gaan flikkeren. Maar ook dat zal dan weer een kostenplaatje met zich meebrengen.

Diftar staat voor gedifferentieerde tarieven waarbij per huishouden wordt geregistreerd hoeveel afval er wordt aangeboden…