Vandaag de DAG!

Goed, ik was gisteren misschien even te snel, maar ik zag eerlijk gezegd mijn geest al dwalen. Het heeft iets te maken met soep (die ik natuurlijk altijd heet eet) en de bediening die het dit keer af laat weten. Maar dat het telefoontje mij verontrustte dat valt niet te ontkennen. Wanneer je alleen bent en niet direct over de situatie met anderen kunt praten, gaan mijn gedachten met mij aan de loop. En dan kan Ria de volgende dag wel zeggen dat het allemaal wel meevalt, onderwijl heb ik de verschillende scenario’s al laten passeren. Vincent heeft contact opgenomen met de Nederlandse Ambassade en kreeg te horen dat de ambassade niets voor hen kon betekenen. Werd verwezen naar de ANWB, maar ook daar kreeg hij nul op het rekest.

Toch weer contact gehad met de huisbaas die waarschijnlijk hen attendeerde op het feit dat zij tot eind april huur hadden betaald en hj bereid is om zijn voorgenomen werkzaamheden aan het huis wel zou kunnen uitstellen. Dat geheel ontgaat mij en wanneer uiteindelijk dat telefoontje met Ria heeft plaatsgevonden, verdwijnt spoorslags een blaar van mijn hart. Een blaar gelukkig en dit keer geen steen…

Vandaag weer een dag om een boodschap te doen. Bewust voor de dag dat ik morgen weer aan mijn rondje Schagen ga beginnen. En telefonisch uitgebreid met Charles gesproken, die dankzij het hoesten dat hij deed zich mocht gaan vervoegen bij de testhalte in Alkmaar dan wel in Haarlem. Beiden gevestigd bij de ijsbaan en op zijn vraag hoe daar te komen, werd wat meewarig met het hoofd geschud. Althans, dat maak ik er van te weten dat de goede man niet in het bezit is van een auto, laat staan dat hij hier de papieren voor bezit. Charles werkt in het dolhuis te weten Dijk & Duin & Bosch en doet dit met veel genoegen. Maar de vraag naar een alternatief werd hem uiteindelijk toch geboden: de huisarts. En hij heeft de test ondergaan, was even bang dat hij zou gaan kokhalzen en stond versteld van de anatomie van neus- en keelholte. De uitslag is bekend: negatief opdat hij morgen weer aan het werk kan gaan.

Positief dus in zekere zin, maar ook Dik heb ik gebeld. Hij had een ander bericht. Sandra werkt in de zorg met mensen met mogelijkheden, die er van de huidige situatie geen ballen van snappen. Opgehokt voor hen en het niet meer geknuffeld worden is een ramp: agressie neemt toe, de zorgverleners hebben zich met hand en tand moeten verzetten en wanneer dan een bewoner zijn tanden in het vlees van de hulpverlener zet, zijn er twee mensen nodig om deze te ontzetten. Zo anders ervaart deze mens de huidige situatie en lopen hulpverleners niet alleen tegen hun grenzen aan, maar dienen deze veelvuldig te overschrijden. Een totaal andere wereld waar mensen met een totaal andere beleving van de wereld rond hen, zich ternauwernood staande weten te houden.

Maar laat ik het dit keer toch enigszins positief afronden. Een tweetal foto’s, werk dat door stoepkrijt te vinden is op straat. Waar in de winkel geen stoepkrijt meer te vinden is, zijn het deze kreten en beroepen die ertoe doen.

Vandaag de dag!