VEERkracht

‘Dagen rijgen zich aaneen, aan nachten zonder…’ Einde had ik ooit bedacht, maar stel je voor dat de nacht overgaat in een eeuwigdurende toekomst. Dat het een oneindig uitslapen wordt in een wereld waarin de stilte oorverdovend is, waarbij hemellichamen draaien om het fysieke wezen dat je ooit bent geweest en waarbij de hartstochten die je ooit in je leven hebt mogen meemaken, zich eeuwigdurend blijven herhalen. Dat de titel van dat boek ‘Niemand is onsterfelijk’ alsnog bewaarheid wordt. Dat de Goden inderdaad kosmonauten waren en dat het Amen zich ook nog eens op een andere manier manifesteert. Dat ‘niets zo zij’ en dat wanneer er sprake zou kunnen zijn van een iets, dit niet veel meer blijkt te zijn dan een spiegelbeeld dat je als een venster wordt voorgehouden.

Waardoor je de wereld niet alleen als een bijzonder vermakelijk landschap kunt ervaren en waarin Alice de tovenaar van Oz probeert te verleiden met haar roodgerokte jurkje. En de Grote Boze Wolf alsnog een schaap in andere kleren blijkt te zijn… En dat alleen maar omdat er een donkere wolk boven mij drijft. Een Zwarte Wolk nota bene. Want gek word je gemaakt, gek om uit te geven wat je eigenlijk niet wilt. Geld moet rollen en wanneer blijkt dat het uitsluitend om dat geld draait, staan de banken niet direct in de rij om je een volgend doodlopend krediet aan te smeren. Vandaar dat ik teruggrijp op een verleden door de wens uit te spreken dat dit fenomeen met diezelfde snelheid van het internet verdwijnt. Maar dat zal wel weer een utopie zin. Gelijk Utopia binnen afzienbare tijd weer wordt ingeruild voor aan ander reality programma. En wanneer men het daar uitsluitend heeft over communiceren, sta ik versteld van de wijze waarop zo’n bij elkaar geraapt zooitje met elkaar weet om te gaan. En dan te bedenken dat ook bij hen dagen zich aaneen gaan rijgen, ben ik blij dat er op termijn sprake is van nachten met een einde!