VELE HEMELS BOVEN DE zevenden.

VELE HEMELS BOVEN DE ZEVENDE, waar het onderhuids vilein van afspat. En dan is dit mijn zeer korte interpretatie van een toneelstuk dat bijkans twee uur (leed)vermaak naar voren brengt. Of, om met de woorden die op de flyer staan, als volgt te omschrijven: ‘zeven mensen, met elkaar verbonden, vertellen hun verhaal. Over onverwacht geluk dat de dingen mogelijk maakt, over geheimen die te groot lijken, over de complexe kunst van het jong zijn, over obstakels die bergen worden, amper te beklimmen, over blijven proberen, tot waar geen mens meer verder kan.’ Hetgeen dan weer een voorstelling naar voren brengt en die de verschillende personages vele spiegels aan de toeschouwer voor weten te houden. Waar het spelen van rollen in een gegeven situatie ervoor zorgt dat al die fragmentarische delen uiteindelijk een geheel worden, wat resulteert in het vieren van de 65ste verjaardag van de moeder dewelke uiteindelijk culmineert in een situatie die boosheid en verdriet, lijden door het lijden dat zich voor heeft gedaan in jeugd en ouder worden, teleurstellingen die met de nodige haperingen naar voren worden gebracht en het gegeven dat leven ‘an sich’ nu eenmaal bergen en dalen tevoorschijn weet te toveren.

Waardoor ik geen recht doe aan de acteurs die niet alleen hun beste beentje voor zetten, maar ook nog eens in staat zijn om dat ogenschijnlijk fragmentarische tot een geheel aan elkaar weten te breien. Een voostelling met een slik en een snik, een afloop die er niet om liegt en de eenzaamheid van eenieder glansrijk naar voren weet te brengen. Een uitdaging voor een ‘amateurgezelschap’, een overtuiging voor het spel dat gespeeld wordt en een chapeau voor allen die hier hun medewerking aan hebben verleend.

En het voldane en zichtbare genoegen dat de spelers ten dienste valt op het moment dat er afscheid van het publiek wordt genomen. Terecht een staande ovatie!