voorINGENOMENheid

Pluusj is gewend om met toneelvoorstellingen uit een heel speciaal vaatje te tappen. En wat de inhoud van dat speciale vaatje dan weer is, is iedere keer opnieuw een verrassing. Gedreven aan de ene kant en niet te beroerd te zijn om met niet direct bekende uitvoeringen aan de haal te gaan, is een gegeven dat menig toneelliefhebber confronteert met een volgende verrassing. Van doorsnee kan geen sprake zijn en de cast die volledig willekeurig schijnt te zijn samengesteld, is iedere keer weer in staat om de toeschouwer op het puntje van zijn of haar stoel plaats te laten nemen.
En dat alles onder de regie van een man die reeds vele jaren zijn sporen niet alleen heeft verdiend, maar ook heeft na gelaten, die man waarbij het een verrukking is om niet alleen zijn rol als regisseur maar ook als speler alle eer toe te schrijven die hij verdient.

Zijn naam: Jos Salari, Jos die niet alleen hartstochtelijk gedreven is, maar ook alles uit zijn spelers weet te halen, die niet te beroerd is om zijn gedrevenheid op anderen over te brengen en het publiek trakteert op stukken die niet alleen emoties naar voren brengt, maar ook van een inhoud en verdieping weet te voorzien. Dat hij dit reeds twee decennia doet is niet alleen zijn verdienste, maar ook te danken aan zijn neus voor spelers waarmee hij een stuk tot uitvoering weet te brengen. Waar menig professioneel gezelschap nog van onder de indruk zou kunnen raken, ware het niet dat allen (semi)professioneel met deze vorm van cultuur bezig zijn. Dat ik mij verheug op vandaag, zal ik ook bepaald niet onder stoelen en banken steken, dat ik met veel belangstelling naar straks uitkijk, ook daar hoop ik nog door middel van wat beelden uit de voorstelling getuige van te zijn. En dat ik dit bericht op voorhand schrijf, zal wel te maken hebben met het feit dat Pluusj mij bepaald niet onbekend is.

Over vooringenomenheid gesproken…