Verandering … door … daar

VRIJDAG, 31 MEI 2019, DE VERANDERING IN DADEN OMGEZET!

Vrijdag, eenendertig mei tweeduizendennegentien. Tweeenzeventig en nog wat dagen en dan… is mei voorbij! Meimaand, meinmaand, vakantiegeldmaand. En mijn maand! Ik was jarig en wie jarig is trakteert.

Zichzelf op het afsluiten van (na 10 jaar!) wikswegen en het openen van een blog onder MIJN EIGEN NAAM! Wikpijper.nl en een andere wereld stelt zich voor.

Waar echter de grote overeenkomst zal zijn is dat ik door blijf gaan met mijn berichten, zo af en toe een gewaagd uitstapje zal gaan maken, de dingen van mijn dag aan den volke zal vertonen en de wetenschap dat ik ‘in goede handen’ ben komen te verkereren danzij een andere broeder: GER.

In goede handen heette de serie waar ik ooit in de A les in had gekregen, en waar een enkel exemplaar nog in de boekenkast te vinden is. Da’s echter lang geleden, in de jaren zeventig van de vorige eeuw. En waar zusters als het ware mijn broeders hoeder zijn geweest. Waar ik, eenmaal gediplomeerd, zo snel mogelijk ben terug gegaan naar de plek waar ik me ’thuis’ voelde: het gekkenhuis, de psychiatrische inrichting Duin & Bosch te Castricum. En waar ik jaren op het terrein mocht vertoeven, in een andere tijd onder andere omstandigheden.

Eergisteren op Willibrord vertoefde, gisteren in een revalidatie instelling in Schagen en vandaag in Naarden te vinden ben. Fotofestival, kijken naar de ‘professionelen’, kijken naar wat zij te bieden hebben en waar ik nog het een en ander van op kan steken, hoewel… ik blijf toch voor een belangrijk deel mijn eigen plan trekken. Simpelweg komt het neer op kijken, kijken en knippen met de automaat. Geen gedoe met instellingen. Geen gehannes met andere lenzen, kaartje erin, batterijtje gevuld en gaan met de dingen die zich voorden. Geen banaan te bekennen, geen zicht op het licht, geen afgehakte hoofden als ooit met dat Kodak boxje, en wanneer ik er niet uitkom voor wat betreft de mogelijkheden van mijn blog, kan ik gebruik gaan maken van mijn achterwacht, Ger.

Hoe simpel wil ik het hebben, hoe eenvoudig kan het zijn en de wetenschap dat het zaterdag Kaeskoppenstad is, doen mij bijkans denken dat ik nog een hele dag heb te gaan. Iets van op- en neer, wat heen en weer bewegen, wat zijn met anderen en voor een deel wederom mijn eigen plan gaan trekken. Een egocentrische instelling misschien, maar ook dit keer is niets menselijks mij vreemd. Mogelijk dat er nog tijd overblijft om terug te blikken, op al die woorden die ik tot nu toe heb gespuid, de dagen van herinnering aanbreken wanneer ik een bericht uit dat recente verleden open en sta te kijken van… de beelden die ik schoot!

Met dank aan Richard, Marco en dank aan Ger die mij heeft weten te overtuigen van het feit …

… dat het NU TIJD IS VOOR DIE VERANDERING!