Verdwenen kabeltjes.

Feitelijk doet het er niet toe. Of ik wat tegendraads reageer of dat ik met de massa meega, het is allebei om het even. Dat valt niet altijd te zeggen van de foto’s die ik op de een dan wel een andere manier op mijn kaartjes verzameld heb. Of dat beelden uit Voorlinden betreft, of de wachtenden van de afgelopen dagen, of het over eten gaat dan wel over omstandigheden waar ik absoluut geen invloed op heb, de reikwijdte van mijn betogen niet te overzien zijn of dat ik besluit om niets van mij te laten horen, zolang ik nog steeds gebruik kan maken van dit apparaat zal ik er alles aan blijven doen om mijn ongemak in gemak om te zetten en het geheel wat rooskleuriger voor te stellen dan dat de werkelijkheid zich voordoet.

Vandaar ook de beelden van vandaag die doen denken aan een schilder waarvan ik de naam kwijt ben en het geheel als een abstractie te beschouwen is. Want het hoeft niet altijd zo concreet te zijn in de realiteit van alledag. Waardoor het niet veel meer is dan op een willekeurige dag, met een willekeurig onderwerp aan de haal te gaan. Dat ik me dan wat afsluit van de omgeving waar ik voornamelijk in vertoef, dat wil zeggen het huis, de straat, de kruk dan wel de rollator die mij ter beschikking staat, dat uitslapen op zondag gepaard gaat met wat langer onder de dekens te huizen, dat zus en zwager langs zijn geweest en dat de metalen die mijn been van een steun hebben voorzien maar helaas het onder spit hebben gedolven, dat mijn huidige THP probeert om mij weer wat stabiliteit te geven maar ik zelf niet geheel en al in evenwicht ben (wel logisch na bijna een half jaar op het andere been te hebben bewogen, de rolstoel die mij ter beschikking was gesteld en het rolstoelvervoer dat ik waarschijnlijk niet meer nodige heb) ik ontkom er niet aan dat ik toch wel regelmatig terugblik op de afgelopen tijd.

En van de weeromstuit de kabeltjes die ik nodig heb om mijn andere toestel weer van stroom te gaan voorzien, ergens onderweg zijn verdwenen…