Volharden

Tussen blijdschap en droefheid, gaat een heel scala aan emoties verscholen. Wanneer goed kwaad ontmoet, zal er sprake zijn geweest dat iets dat niet goedschiks plaatsvond door kwaadschiks is overmand. Edoch, als er sprake is van een wikken & wegen loop je de kans om alsnog met dat voormalige illustere gezelschap te worden geconfronteerd. Ook dat is veelal een gevolg van een bepaalde mate van samenloop dat door de tijd is achterhaald en waarbij mogelijke emoties die ooit speelden, een plek in de herinnering hebben verworven. Nostalgie in een andere dimensie en waar ooit de monden de meest waanzinnige uitroepen pleegden, heeft dit plaats gemaakt onder de mantel der tijd. Om over de liefde maar te zwijgen. Een begin van iets wat op dit moment niet direct een vaststaand doel kent, waarbij de golven mogelijk een rol gaan spelen en waar ik eerder aan refereerde, namelijk ‘(be)leef je leven op de golven van je gevoel’, heb ik zelf de neiging om die golven enigszins te ontkennen. Waar ik ooit sprak van een schulpdier, bekruipt me nu het gevoel dat dit mezelf betrof. Voortschrijdend inzicht is ook zo’n gezegde waarmee de toets der kritiek op een ander moment zichtbaar wordt. En waar ik me, achteraf gezien, ook regelmatig aan schuldig heb gemaakt. Dat van die eerste steen werpen, ook daar heb ik een handje van gehad alleen deed ik dit met een steen richting golven. Waarbij de steen geregeld zeilde…
Geregeld sta ik dan ook van mezelf te kijken. Weet niet wat mij overkomt, maar ga met een idee aan de loop. Waar dat eindigt blijft immer de vraag. Of er sprake is van een begin, laat zich raden. Veelal is het een kwestie van doorzetten en waar een goede doorzetter aan het eind een bepaalde voldoening te wachten staat, blijft dat de vraag. Zo ook vandaag. Ik heb nog het een en ander te doen en zal niet nalaten om dit te doen, maar wat dit uiteindelijk oplevert… Ik zie wel en ik zie maar en wanneer ik het eindresultaat uiteindelijk onder ogen kom, ach het heeft mij bezig gehouden, de straat is niet zover weg en de boodschap niet duidelijk. Maar dan nog blijf ik volharden, opdat de dag een eigen voorspelbaar einde kent.