Vrouw Holle woorden…

Dein en mijn en daar het verschil niet meer tussen weten?! Of zou het andersom kunnen wezen: mein en dijn? Beter is nog om het gewoon te houden zoals dit is bedoeld: het verschil tussen mijn en dijn. Maar dat vind ik dan weer niet leuk, gezien het kader waarin ik me vanmiddag mee heb bezig gehouden: de Kunst10Daagse in Bergen en het werkje dat ik in mijn gedachten had. Want, met de snelheid van dit medium ben ik erin geslaagd om zo’n veertig beelden op te gaan nemen in een ringbandboekwerkje. De reden: 15 % korting en dat op een totaal van wat meer. Steun aan de HEMA, steun aan de economie en het BTW genoegen, wat Europa in staat stelt om nog meer miljarden aan subsidie te gaan verstrekken, dan wel nog meer drukwerk in Frankfurt op te gaan slaan. Drukwerk was ooit een band en druk werk overkomt menigeen, waardoor de kans op een af- dan wel uitbranden gaat ontstaan. Of zou het opbranden kunnen zijn, gezien de nachtkaars dewelke uitvlamt. Nog zoiets: een tijdje terug had ik een ‘blind-date’. Waarom niet gewoon lekker in het Nederlands te spreken over een ‘verrassingsafspraak’. Gelijk ook een ‘surprise-show’ het beter schijnt te doen als dan wel dan een papegaai die staat te lachen tegen zijn evenbeeld en denkt: je zal maar zo’n clown zijn!

Een beetje van alles en nog wat doordacht denk ik en dat alleen door de volgende opdracht van Ton: de ‘Lachende Camera’, naar aanleiding van een boekwerk daterend uit 1959 uit de vorige eeuw. Zwart/wit uiteraard en wanneer ik besluit om daar wat kleur tegenaan te gaan hangen, kan het niet anders dan dat dit bericht wederom veel onzin uitkraamt.

En dat in een week van de GGZ waarin zelfdoding in het teken van belangstelling is komen te staan. Hetgeen doet denken aan dat andere artikel van deze week: ‘omarm mentale diversiteit’, voordat er gesproken wordt over verwardheid. “Zijn het niet juist de verwarde personen die zich steeds onveiliger voelen, door stigmatiserende krantenkoppen, dreigende opsluiting en de dwingende verwachting normaal te doen?” Sociologe Karlijn Roex draait de vraag om: zij omarmt juist de mentale diversiteit. Zij strijdt in haar net verschenen boek ‘In verwarde staat’ tegen de ‘politiek van normaliteit.’
“We dienen onze psychoses, het vrolijke anders-zijn, het in onszelf praten, onze paniekaanvallen, onze voor normalen chaotische verhaallijnen, onze persoonlijke excentrieke manier van zijn, thuis te laten. Zodat anderen niet schrikken, zich veiliger voelen. Het normale moet universeel zijn.” OOIT EEN NORMAAL MENS ONTMOET? EN BEVIEL HET? Wijze woorden van ooit Carmiggelt, woorden onder het stof van de jaren en voor je het weet, hangt Vrouw Holle wederom uit het raam…