Was het maar vast…

Sparen, sparen, kapitaal vergaren maar… de zilvervloot ging ten onder, de welvaart nam toe, de rente daalde en de beleggingen rendeerden niet zo als men had verwacht. De pot wordt verdeeld en de poet is terug te vinden in obligaties, in stenen en in tal van andere activiteiten te weten het groen, het blauw en het zwart.

Groen voor het bio gebeuren, blauw vanwege CO2 en fijnstof en het zwart van die enkele kraai die ook voor de toekomst verzekerd is van werk. De tuinman snoeit en de dood kijkt toe. Waardoor dat bekende gedicht van P.N. van Eijk weer de kop op steekt. Ispahaan is niet eens zo ver hier vandaan, en loten kun je kopen bij een willekeurige tabakszaak. Dus gaat het vandaag weer over die berichten die ervoor gaan zorgen dat de beurs niet alleen wisselend is, maar ook nog eens de mens confronteert met een steeds minder gevulde beurs.

En waar potten de ketel verwijten dat zij zwart zien, zijn het in de regel de kalveren die de put weten te dempen. De boterberg verdween, de kip met de gouden eieren is geslacht en waar het varken om een speen vraagt, doe je er goed aan om het te (be)sparen. Wat een rare tijden, wanneer Dumoulin de koppen haalt, een stukje gravel ervoor zorgt dat hij met een gehechte wond rust bekomt, wanneer de wereld volgens Trump een andere is dan waarin ik leef en dat het vergoelijken van uitglijders eenvoudigweg met een door het stof kruipende mens wordt afgedaan.

En dan te bedenken dat het woensdag is, de week doormidden wordt gebroken en wij ons opmaken om de rest van de week in een bepaalde gemoedsrust door te gaan brengen. Maar… of dit ook zo zal zijn?! In ieder geval heb ik nog het een en ander om naar uit te kijken, donderdag een preview in lijnb, daarna een gezamenlijke maaltijd in de Bonte Bengel en de overhandiging van het jaarboek van het fotocafe.

En waar van Nieuwkerk pecunia gaat inleveren, is het de doorbraak van het volgende werk dat Jan e.a. in elkaar hebben gewrocht. Was het maar vast morgen, terwijl vandaag nog een beslag moet leggen…