Wat zich voordoet…

Om iets zinnigs op een dag als vandaag naar voren te brengen, dat gaat me eigenlijk iets te ver. Niet dat ik veel te klagen heb, de toestand in de wereld en dan met name in Europa houd me op de een of andere manier constant bezig. Want wat heb ik te klagen, wat houd mij in beweging, hooguit het been dat nog niet drect op mijn willen reageert. En dan te bedenken dat er anderen zijn die op de vlucht gaan, geen idee hebben wat hen op een dag als vandaag te wachten staat, laat staan dat ze niet alleen hun have en goed achter hebben moeten laten dan wel afhankelijk zijn van andere goedwillende mensen die hun een plaats bieden in hun huis, de herberg die niet zichtbaar is dan wel de familie die zij hebben moeten achterlaten. Waar een dak boven hun hoofd even wat rust kan gaan bieden, de slaap die hen overmand en de wetenschap dat wanneer zij weer wakker worden de nachtmerrie weer ten volle naar voren komt.

En ik me niet drukker hoef te maken dan straks weer eens van de douche gebruik te gaan maken, met kruk die gereed staat in de gang en ik een enkel wandelingetje maak om mijn stijve spieren in beweging te zetten alvorens me druk te maken omtrent het eten dat vanavond weer op tafel komt te staan. Waar anderen op ditzelfde moment mogelijk afhankelijk zijn van het voedsel dat anderen hen toereiken…

Neen, het is niet zo dat een dag als vandaag, een zondag nota bene waarop de zon getuigt van de kracht de bloemetjes laat groeien, de planten er alles aan doen om zich van het voorjaar meester te maken en de vogeltjes wat heen en weer bewegen, alvorens op een tak neer te strijken. Het staat allemaal zo haaks op elkaar, het heeft wat vervreemdends en staat gelijktijdig garant voor wat zich hier voordoet.

Wanneer ik loop te bedenken dat… ik beter kan gaan zwijgen voor ik me verder verdiep in al het zeer dat zich momenteel voordoet.