Ziel & zaligheid…

Noem het geen bezigheidstherapie, hoewel het daar alle schijn van heeft. Noem het meer een invulling van de tijd die voor een ander kostbaar is, maar voor mij niet veel meer is dan een pogen om de dag door te brengen. Want in het weekend is het stil, hooguit wat bezoek dat zich geroepen voelt om een naaste een bezoek te brengen en wanneer het weer het ook eens af laat weten, voor een beperkte invulling van de dag zorg kan gaan dragen.

Want de afdeling Revalidatie kenmerkt zich juist in het weekend door het feit dat allerlei mogelijke behandelingsmethoden op een laag pitje worden gezet, opdat door de week weer geoefend kan gaan worden aan de ongemakken die hier de reden van een tijdelijk verblijf met zich mee brengen. Dat mijn knie geoefend wordt, of dat besloten wordt om in het weekend uit te slapen, door wat later aan de ontbijttafel plaats te nemen, het zomaar half tien wordt, je de koffieronde mist en niet voor het halen van een frisse neus eerst de deuren als een sluis te moeten doormaken. Want niet eerder gaat die andere deur open dan dat die ene gesloten is, en van een frisse wind geen sprake kan zijn.
Want dan begint het te tochten en zijn de verwensingen niet van de lucht. Maar dat laatste bedenk ik ter plekke, er is vrijwel niemand die zich daar iets van aantrekt. En dan is het even rusten, wachten tot je weer uitgenodigd wordt voor de lunch, je in een rij langs het buffelt gaat rollen, je van gekkigheid niet meer weet wat je nu weer op je brood dan wel beschuit gaat doen, je een melkje halfvol pakt, besluit om de koffie dit keer over te slaan, een vruchtensapje en wat rauwkost dan wel fruitsalade aan het geheel toe te voegen. Neen, over het eten hier valt weinig te klagen, het versgebakken brood mag zich verheugen op veel aftrek en wat overblijft zijn meestal de kontjes waar ik me dan maar over ontferm. Maar van ontfermen kan geen sprake zijn, met dik boter en wat hartig beleg is dit zeer goed te hachelen. Zondag, geen uitje in het voorUITzicht, hooguit een rondje rolstoel wanneer het weer dit toelaat, en Ria die alle moeite moet doen om ruim 100 kilo voort te bewegen. Niet dat ik zoveel gewicht met me meebreng, de ruim dertig kilo van die rolstoel vraagt nu eenmaal de nodige inspanning.

En dan te bedenken dat ik niet veel meer hoef te doen dan mijn ziel in lijdzaamheid te slijten… maar zaligheid kan ook!