Zo blauw…

Dit wordt een samenraapsel van allerlei uitspraken die nergens op zijn gebaseerd. Zoiets als: ‘een keer trek je de conclusie, vriendschap is een… ‘ en dan ben ik wederom de draad kwijt. Niet dat dit er iets toe doet als je weet dat elders een roverhoofdman als volgt spreekt: ’t was nacht, stikdonkere nacht, een roverhoofdman stond op en sprak: ’t was nacht stikdonkere nacht, een roverhoofdman stond op en sprak…’ Maar wat er nu precies te verhalen valt, het is blijft een raadsel wanneer je ervan uitgaat dat wanneer je ziek bent, het de hoop is dat je beter wordt. Nog beter dan je al was of nog anders dan dat je geworden bent, het is simpelweg een kwestie van afwachten. En afwachten vraagt om enig geduld, en wanneer geduld een noodzaak is, blijkt dat ongeduld een meester is in het niet voltooien van dat wat je je had voorgenomen. En wanneer voornemens niet alleen na een jaarwisseling een rol blijken te spelen, is het aan de omstanders die daar dan weer een mening over destilleren. Waardoor de kreet ‘en als we naar Korea gaan, nog niets aan activiteit heeft ingeboet. Jenevertje, jenevertje hetgeen mij dan weer op het pad brengt van Kaeskoppenstad, waardoor een wirwar van gebeurtenissen om de aandacht gaat vragen.

Er weer eens geen touw aan vast te knopen valt en ik op mijn manier dan toch een doorbraak weet te forceren. De vraag op welk terrein is dan weer een ander punt, desnoods een heikel iets. Of, wanneer bij gebrek aan beter de Dikke van Dale is opgestaan. Te bedenken dat van een fysiek exemplaar geen sprake meer kon zijn, heeft men toch weer besloten om die Dikke wederom tot leven te wekken. Niet in een kleur gelijk de leverkleur vanuit het verleden, maar in een aantal verschillende kleuren. Waardoor sprake is van uniciteit hetgeen dan weer haaks staat op vormen van uniformiteit. Of, zo je wilt exclusiviteit in tegenstelling tot inclusiviteit. Zo raaskal ik maar wat verder, terwijl ik op zoek ben naar Fccpps’en. Waar Pro rail dan weer een rol in kan gaan spelen en de een geweatherd, de ander ‘funkelnagelneues’ uit de verpakking komt te rollen. Een bericht dat dit keer nergens op slaat, nergens tegenaan schurkt laat staan dat het getuigt van enig evenwicht, gelijk ik vandaag ook ietwat uit mijn evenwicht was.

Dus, sla dit maar over en wanneer je er echt de ballen niet van begrijpt, zou ik willen eindigen met een lied dat ik ooit door Kamargurka in de Vest in Alkmaar heb mogen bewonderen:

’twee ballen zo blauw, 2 ballen zo blauw , een van het neuken en een van de kou, twee ballen zo…’