Zo gewoon bijzonder!

Maar dan.. wordt het toch weer een dingetje. Was het alleen maar door het feit dat bezoek tegenwoordig op zeer hoge prijs wordt gesteld en wanneer dit dan ook nog eens gepaard gaat met een rijsttafelexpress kan het niet meer stuk. Dat wil zeggen dat Bruno zijn opwachting kwam maken, we weer eens ouderwets hebben kunnen oreren (of te wel slap ouwehoeren) hetgeen de ontmoeting op de een of andere manier van een zinvol aspect heeft weten te voorzien. Hoewel ook daar een korreltje of wat zout aan dient te worden toegevoegd. Hetgeen dan weer geen enkel probleem oplevert. Gewoon een kwestie van doen door wat anders te laten. Of door gewoon over koetjes en kalfjes te praten. Maar ook door weer wat gemeenschappelijke herinneringen op te halen en dan… wordt duidelijk wat ik al een half jaar heb gemist.

Gewoon samen op stap te gaan, de zinnen en de onzinnen te verzetten, gezamenlijk cultuur te snuiven dan wel een museum te bezoeken (hetgeen helaas voor velen de afgelopen tijd niet was weggelegd) dan wel om stil te staan bij cultuur in het algemeen dan wel in het bijzonder.
En ik heb wat wegen met hem afgelegd, niet alleen in Antwerpen maar ook in Nederland laat staan de twaalf dagen die wij doorbrachten in Polen. Waarbij de kaboutertjes een belangrijke rol in hebben gespeeld, waar Auschwitz ervoor heeft gezorgd dat we daar bepaald onder de indruk zijn gekomen door stil te staan bij alles wat zich daar heeft afgespeeld, door gebruik te maken van treinen dan wel bussen en waar de B & B ervoor hebben gezorgd dat we niet alleen verzekerd waren van onderdak, maar ook de steden waar we zijn geweest hebben mogen delen door soms een eigen pad te gaan volgen, maar vaker met elkaar onderweg zijn geweest.


En dat maakt het dan weer zo bijzonder ook door de tijd die achter mij ligt en waardoor ik in staat ben geweest om die herinneringen die wat op de achtergrond waren geraakt weer voor de geest heb weten te halen. En ook daar ben ik dankbaar voor, ook dat doet mij goed in de tijd die nu weer voor me ligt. Dat geeft kracht om verder te gaan met het revalideren wat ik thuis mag doen en het ‘gewone’ weer leer te waarderen.

Dus dank Bruno dat wij zo’n vriendschap dankzij Hippocrates hebben mogen ontWIKkelen en dat het zo gewoon lijkt als dat het buitengewoon is geworden!