Zo gewoon bijzonder!
Maar dan.. wordt het toch weer een dingetje. Was het alleen maar door het feit dat bezoek tegenwoordig op zeer hoge prijs wordt gesteld en wanneer dit dan ook nog eens gepaard gaat met een rijsttafelexpress kan het niet meer stuk. Dat wil zeggen dat Bruno zijn opwachting kwam maken, we weer eens ouderwets hebben kunnen oreren (of te wel slap ouwehoeren) hetgeen de ontmoeting op de een of andere manier van een zinvol aspect heeft weten te voorzien. Hoewel ook daar een korreltje of wat zout aan dient te worden toegevoegd. Hetgeen dan weer geen enkel probleem oplevert. Gewoon een kwestie van doen door wat anders te laten. Of door gewoon over koetjes en kalfjes te praten. Maar ook door weer wat gemeenschappelijke herinneringen op te halen en dan… wordt duidelijk wat ik al een half jaar heb gemist.
Gewoon samen op stap te gaan, de zinnen en de onzinnen te verzetten, gezamenlijk cultuur te snuiven dan wel een museum te bezoeken (hetgeen helaas voor velen de afgelopen tijd niet was weggelegd) dan wel om stil te staan bij cultuur in het algemeen dan wel in het bijzonder.
En ik heb wat wegen met hem afgelegd, niet alleen in Antwerpen maar ook in Nederland laat staan de twaalf dagen die wij doorbrachten in Polen. Waarbij de kaboutertjes een belangrijke rol in hebben gespeeld, waar Auschwitz ervoor heeft gezorgd dat we daar bepaald onder de indruk zijn gekomen door stil te staan bij alles wat zich daar heeft afgespeeld, door gebruik te maken van treinen dan wel bussen en waar de B & B ervoor hebben gezorgd dat we niet alleen verzekerd waren van onderdak, maar ook de steden waar we zijn geweest hebben mogen delen door soms een eigen pad te gaan volgen, maar vaker met elkaar onderweg zijn geweest.
En dat maakt het dan weer zo bijzonder ook door de tijd die achter mij ligt en waardoor ik in staat ben geweest om die herinneringen die wat op de achtergrond waren geraakt weer voor de geest heb weten te halen. En ook daar ben ik dankbaar voor, ook dat doet mij goed in de tijd die nu weer voor me ligt. Dat geeft kracht om verder te gaan met het revalideren wat ik thuis mag doen en het ‘gewone’ weer leer te waarderen.
Dus dank Bruno dat wij zo’n vriendschap dankzij Hippocrates hebben mogen ontWIKkelen en dat het zo gewoon lijkt als dat het buitengewoon is geworden!
Lieve stoere Wik !
Oooit ..’ met mijn piepjonge ‘zijn’ van nèt 18 jr; betrad ik de wereld waar achter boon en zand, de ‘gekken’, in stilte huisden…
Weddenschap Wim Paamans, ( achteraf opgebiecht )onder de leerkrachten; “veeél te jong haha; haalt het nooit in 1 keer en ik wed het, op een mooie fles rode wijn “.
Oh, wat was ik dol op deze begaafde, waanzinnige creatie.
Wim…..na 30 jaar peinzen , schiet zijn naam out of the Blue als dynamiet, mijn kop in. Dag lieve Wik …hoe ga je nu..? Pauline Hupkes. X
Ik
En dan te bedenken, Pauline, dat Wim op 1 april 2013 is overleden… Ik schreef daar ooit een memoriam van, en als je in de bovenhoek bij zoeken zijn naam intikt, lees je dat bijzondere bericht… Want bijzonder was Wim in alle opzichten en een foto uit die tijd geeft ook daar een bijzonder ’tintje’ aan… Jij hebt het genoegen gehad om in een bijzondere tijd een bijzondere opleiding te hebben genoten, in die zin dat de inhoud van het vak van psychiatrisch verpleegkundige in de loop der tijd behoorlijk aan kennis en kunde heeft ingeboet. Dat niet alles in die tijd niet overeenkomstig was met de ontwikkelingen die zich voordeden, het feit dat de ‘gek’ op het terrein zichtbaar was voor ROC’s zich ontfermden over de psychiatrie, ik heb dat ervaren als een uitholling van het vak. Maar… ik ben nu 74, met m’n zestigste eruit geraakt door met drie hartinfarcten door het leven te gaan, ruim 10 jaar mijn blog iedere dag van een bericht voorzie en ook het feit dat de docenten uit die tijd uit mijn oog zijn verdwenen ( Rikkert Jan is overleden), Frank was gestopt met lesgeven, Piet Aardema verdween naar Friesland en van Rob Stam heb ik verder nooit meer iets vernomen. Zo gaat het in de tijd en voor je het weet ben ook ik ‘verleden…’
Wik en mocht je de behoefte hebben om ook jouw ‘zijn’ in de loop der tijd te gaan vertellen, laat het mij weten via een mail!
P.s. en om je van mijn huidig zijn op de hoogte te stellen: een half jaar geleden mijn heup gebroken, ettelijke keren in het ziekenhuis gelegen en vier operaties doorstaan, nu thuis aan het revalideren.