Niet zomaar iets!

Weer zo’n dag waarop het haangekraai achterwege blijft, een dag die zomaar had kunnen passeren ware het niet dat het 38 jaar geleden een vrijdag was, waarop het huis nog in kennelijke staat van wording verkeerde, waarop Wick Natzijl het genoegen had om deze dag van een glansrijk plaatje te voorzien, toen alle ouders nog in leven waren en toenmalige vrienden helaas uit het beeld verdwenen zijn. Het vijf jaar had geduurd voordat Ria uiteindelijk instemde met het officieel aankondigen van ons huwelijk, wij Amerika reeds hadden bezocht en ook nog eens in aanmerking waren gekomen om een huis in Alkmaar Noord te gaan kopen. Waar wij onze beide dochters hebben gekregen en zich nu het heuglijke feit voordoet dat we ook nog eens op een bijzondere verrassing worden getrakteerd: een kleinkind. En waar de tijd onvoorwaardelijk voortschrijdt, waar de omstandigheden anders zijn dan wij ooit hadden kunnen bevroeden, dat de wegen die wij bewandeld hebben niet altijd omringd waren met veronderstelde rozengeur en maneschijn, waar het weleens klapte (en niet alleen uit de lucht!) maar waar voor het merendeel met veel genoegen werd geleefd en nog steeds wordt geleefd. En waar een terugblik veelal vergezeld gaat van een blik in het vooruitzicht. Zo’n dag waarop de bloemen iets van het afgelopen jaar vertolken, waar gisteren de realiteit van vandaag weerspiegelt en waar straks nog steeds een rol in blijft spelen. Waarbij de vraag omtrent een misschien dan wel een anders niet opportuun is, waarbij gelijkwaardigheid niet altijd naar voren is gekomen, waarbij het Living Apart Together een belangrijke rol in heeft gespeeld. En dan in de meest positieven zin van deze omschrijving, het samenzijn en gelijktijdig het bestaan van ieder individu. Een eigenheid met zo af en toe momenten van inwisselbaar- dan wel uitwisselbaarheid, momenten ook die soms de verstaanbaarheid niet ten goede liet komen, die ook geregeld voor een niet begrijpen van elkaar naar voren bracht, maar toch in een menselijke harmonie zijn en haar beslag heeft gekregen. En dat mag niet alleen een constatering zijn maar is daarnaast een feit. Het is gaan lopen zoals het is gaan lopen, er zijn momenten geweest van oprechte spijt, er zijn excuses gepasseerd en er zijn memorabele momenten geweest die nog steeds in de herinneringen zijn opgeslagen, die hooguit wat in glans hebben ingeboet. Ach, het is zomaar een getuigenis van de jaren die achter ons liggen, de tijd die nog rest en de momenten die zich straks zullen voordoen. Het is een verhaal van de dag van vandaag, herkenbaar voor velen en voorspelbaar in een zeker verloop. Het heeft wat weg van een vaartocht, waar ik dit bericht voor vandaag mee gaan eindigen. 2 mei 2018 en de herinnering aan 2 mei 1980. Niet zomaar iets!

VAARTOCHT

Geen sporen

die ik achter laat

op plaatsen

lang vergeten weg

van inkeer

de berusting valt

mij zwaar;

ooit droeg ik bij

het lopen over

landerijen, sloten

in kwadraat doorsneden

tochten

waar geknotte wilgen

beeld in blauwe lucht

gevangen

vogels in hun nesteldrang

verlaten nest en

verder vluchten naar

het einde van een tocht

terwijl de vaart

steeds verder stroomt.

Amr, 02-05-2018,

Wik