Gemoederen

Is het de ’tand des tijds’ die wij moeten doorstaan. Of simpelweg een kwestie van blijven ademhalen, verscholen achter dat mondkapje? Of gewoon gelaten de tijd passeren en wanneer wij elkaar passeren voldoende afstand houden van elkaar? De lege straten die voor zichzelf spreken, de winkels gesloten en de stalen hekken die ervoor zorgen dat de ruiten onbeschadigd blijven, de opgekropte gevoelens die tot uitspattingen leiden en waar menigeen niet veel meer hoeft te doen dan nogmaals de krant te gaan lezen, dat uitgelezen boek maar weer ter hand nemen en je niet meer druk te naken over het kapitaal dat niet veel meer hoeft te doen dan te staan en te wachten tot het moment waarop besloten wordt om toch maar weer ergens op te gaan bieden, de beursberichten laten passeren en wanneer een pharmaceut de gelegenheid krijgt om elders nog weer wat meer winst te kunnen gaan behalen, daar de voorkeur aangeeft?!

Oorspronkelijk was ik van plan om niet veel meer te doen dan stomweg afwachten wat er gebeurt dan wel een beetje neuspeuteren, naar de plee, een boterham eten en wel of niet besluiten om toch maar even die veronderstelde frisse neus te gaan halen dan wel af te zien van die frisse neus. Zo eenvoudig is het leven wanneer je niet de mogelijkheid meer hebt om daar naar toe te gaan waar iets te beleven zou kunnen zijn. Want er valt stomweg niets te beleven. En dat leeft maar en dat doet maar en dat drinkt maar en dat denkt maar en wanneer je daarmee klaar bent, begin je gewoon weer overnieuw. Hooguit dat je besluit om de volgorde wat te gaan veranderen, door eerst te drinken, dan te denken wat je zou kunnen gaan bedenken, het enkel zien inruilen voor een dubbel, de wijn te laten waar deze zich bevindt en dat van die wijsheid over te laten aan hen die nog helder zijn van geest.

Veelal kinderen die zich kunnen permitteren om alles naar voren te brengen zonder nog last te hebben van last dan wel ruggespraak. Met andere woorden; vandaag maar weer eens uit dat onbekende vaatje getapt, me niet veel drukker maken dan dat ik me niet druk maak met in het vooruitzicht dat het maandag februari is en er slechts een zondag rest om de gemoederen weer tot bedaren te gaan brengen…