Het wakend oog

Het oog wil ook wat. Al was het maar lust, om over begeerte maar te zwijgen… Wanneer echter iets een lust voor het oog is, het kleurenspectrum allerlei varianten kent en de staafjes hun best doen om het geheel op het netvlies omgekeerd te projecteren, zijn het de hersenen die dit geheel van een wezenlijk zicht te voorzien. Dat de kegeltjes er overdag toe doen, dat de dimensie wordt veroorzaakt door de beide ogen en dat een hulpmiddel dit totaal verder tot leven kan gaan brengen, in tegenstelling tot het toestel dat ooit de beelden vast heeft weten te leggen, dat de bewerking een volgende stap kan zijn in het proces van toenemende schoonheid, dat rimpels worden gladgestreken en dat alles buiten een donkere kamer waar Damocles geen inspraak op heeft, een volgende opdracht van Jan voor de liefhebbers van het fotocafe. Waardoor de toon van vandaag is gezet, nadat ik me gisteren ietwat banaal heb weten uit te drukken. Waarbij de woorden anaal en drukken alsnog een diepgang naar voeren hebben gebracht. Zo plat als ik ben, zo onzijdig ben ik aan het worden. En dat op een dag als vandaag geen woord valt omtrent genderneutraliteit doet vermoeden dat er iets anders aan de hand is: Internationale vrouwendag. Vrouw, man, maatschappij gelijk de NS het afdoet met beste reizigers. Daar kun je immers geen buil aan vallen wanneer de trein vertraagt, het haringen in een ton gevoel en het vervoer niet meer is dan het verplaatsen van personen van A naar B en een zitplaats misschien tot de mogelijkheden kan gaan behoren. Maar ook daar valt geen recht op te doen, hooguit wanneer de ander het idee heeft de trein bij een volgende halte te gaan verlaten. Dan is het een kwestie van goed om je heen kijken, de signalen van een mogelijk opstaan af e wegen en dien je je ogen duidelijk de kost te geven. Waardoor het verhaal van vandaag weer rond is, de blikken zonder blozen aan het totaal kunnen worden toegevoegd en het slechts een kwestie van smaak is om de aandacht te richten op dat wakend oog dan wel de voorkeur te geven aan die andere lens…