Niet noemenswaardig, hoewel…

Schermutselingen die zich voordoen in de geest, kunnen nog weleens tot vreemde capriolen leiden. Zo kan de werkelijkheid gepaard gaan met een illusionaire vervalsing, terwijl die werkelijkheid mogelijk als een angstaanjagende droom wordt beleefd. Om maar eens wat zaken nader te benoemen, dan wel voor de buitenstaander op de een of andere manier inzichtelijk te maken. Dat heb ik nog weleens wanneer ik met dat fototoestel in de weer ben en bij God niet weet waar het resultaat op slaat. Of op kan slaan, verbaasd als ik ben door de afdruk die dan als een vorm van werkelijkheid dat beeld van een totaal ander karakter heeft weten te voorzien. Een beetje zitten pielen op niets af, een vorm van vraagtekens plaatsen bij iets wat zich niet direct laat verklaren, laat staan dat een willekeurige kijker zich gaat afvragen wat de persoon die die foto heeft gemaakt bewogen heeft om dat beeld vast te gaan leggen. Zo eenvoudig wordt het wanneer ik met andere de balans aan het opmaken ben. En daar gaat het vandaag voor en belangrijk deel over. Het opmaken van wikswegen in de veranderende tijd. 10 jaar na het tweede begin kan er sprake zijn van een verandering, de wetenschap dat ik reeds aan mijn derde ICD begonnen ben en dat andere kijkers gelukkig in staat zijn om met een andere blik naar mijn wegen te kijken, dat zal de kijker in deze niet verwonderen. En, hoewel een man van de ouwe stempel, een overjarige hippie desnoods, iemand geboren voor 1950 van de vorige eeuw, reeds 10 jaar uit het arbeidsproces op een wijze die bij mij past, een voorbijganger die zich als een passant gedraagt en een niet noemenswaardig burger van de sta Alkmaar die zich mogelijk in de vaart der volkeren gaat bewegen, ik zie het wel. En voor wat betreft de toekomst, zolang het Carpe Diem zich nog steeds op mijn vaandel voordoet, hoor je mij niet noemenswaardig klagen. Want klagen is ook een teken van deez’ tijd, waardoor ik me toch behoorlijk aangepast gedraag!