eenuitje…

Belast je het een dan ontlast je het ander. Maar dat is geen wet van Meden en Perzen, sterker nog de kans is groot dat de balans aan een kant doorslaat. En wanneer er dan weer sprake is van een evenwicht dat uit balans raakt, kan het niet anders dan dat zich ontwikkelingen voordoen, die niet direct te overzien zijn. Want volgens hen die verstand hebben van revalidatie, dien ik meer zelfstandigheid te gaan tonen, is het de bedoeling dat ik steeds minder afhankelijk ben van anderen opdat een terugkeer naar huis zich weet om te zetten door een minder lang verblijf alhier.

Maar ook dat vraagt in zekere mate ook nog een antwoord op de vraag of ik nog wel vertrouwen heb in het been dat zich kenmerkt door de vastigheid die zich door platen naar voren laat komen. Ik bedoel maar, geen goed Nederlands, geeft wel aan met wat voor idee ik morgen met die rolstoeltaxi mij verheug op dat geplande uitje. Weer eens wat anders dan de uitjes die ik heb laten passeren, het heen en weer gedoe en het invullen van de standaard ten aanzien van covid 19 en alles wat daar dan weer mee samenhangt.

En dat het ons gelukt is om zelfstandig de belastingformulieren in te vullen, ook dat heeft niet direct te maken met het belasten waar ik dit bericht mee begon…