MENSEN

Veel mensen vertonen de neiging, wanneer iets schokkends gebeurt, de andere kant op te kijken. Of stellen zich daar niet bewust van te zijn geweest. Of doen maar alsof zij geen deelgenoot van dit geheel zijn. Halen de schouders op en gaan door op de ingeslagen weg.

Dan loop je de kans dat op een zeker moment je nachten anders gaan verlopen dan je je had voorgesteld. Dat er dromen tevoorschijn komen die doen denken aan nachtmerries en dat je badend in het zweet wakker wordt. Het zal je maar gebeuren.

En wanneer dit je overkomt, dan wordt het helemaal een ramp. Voor je het weet beland je op de sofa van een zielenknijper en kom je tot de ontdekking dat de beerput die je zo lang al met je meedroeg, wijd open is komen te staan. Ieder mens heeft nu eenmaal behoefte aan aandacht, wil opgemerkt worden, Maar ook draagt ieder mens een niet altijd zichtbare rugzak mee. Van de zaken waar nog steeds geen antwoord op gevonden is, waarbij mogelijke raakvlakken verdwenen zijn en waar zelfs die behoefte is verdwenen. Schimmen van zichzelf zijn geworden en waar ooit een bepaalde flair zichtbaar was, ook dat is in de loop der tijd verloren gegaan.

Neem nu bijvoorbeeld de ophef omtrent een publiek persoon, die een Januskop verborgen wist te houden. Overtuigd van zijn mogelijkheden en daardoor grenzen uit het oog is verloren. Waar dan weer gretig op wordt ingegaan, dat eenieder daar dan weer een mening over naar voren kan gaan brengen en dat de betrokkenen een flinke knauw dan wel een figuurlijke dolk in de rug hebben gekregen. Mensen die ergens aan de top zijn komen te staan, doordat de stem van het volk van zich laat horen. Ophef in negatieven zin, in een wereld die zich momenteel als negatief voordoet. Een twijfelachtige klimaattop, een weifelende premier en een mate van labbekakkerigheid die zich bij de bevolking voordoet. En waar uiteindelijk geen garen meer te spinnen valt.

Gisteren had ik een betoog waar ik zelf wel tevreden over ben. Vandaag is het weer anders.

En wat voor morgen op het programma staat…