Museaal deel 4

Als advocaatje nog zou leven, rijst automatisch de vraag ‘wat heb je voor mij meegebracht…?!’ Wel, dat kan ik vandaag gaan beantwoorden: ‘iets!’ En dat iets bestaat voornamelijk uit dat wat de afgelopen week in de publiciteit is gekomen. Hoewel publiciteit, ook dat blijft een vraag, want wie is de ander die hiervan gebruik zal gaan maken? En wanneer ik veronderstel dat ik hier geen flauw idee van heb, weet ik zeker dat ik die open deur hooguit wat verder open trap.

Dat neemt niet weg dat ik stomweg dit pad nog maar even blijf volgen en dat wat mij op het pad bracht ga vervolgen. Celibaat het niet de kans dat ik daarmee ego’s schaadt, is niet helemaal uit te sluiten. Maar… wie valt niet graag met zijn neus in de boter? Of desnoods in een berg advocaat met slagroom en een kers daarboven?! Ook dat had kunst kunnen zijn, ware het niet dat ik vandaag wat ga klooien met wolken. Niet zomaar wolken, neen dit keer wolken die ertoe doen. Want als ik de naam Magritte laat vallen, zijn zijn wolken niet zomaar wolken. Wolken met de schijn van zijn terwijl de zinnen die die wolken oproepen niet uitgesproken worden.

Hooguit wanneer ik in de wolken verkeer, veelal figuurlijk, edoch ook een aantal malen letterlijk. Alhoewel ik er momenteel niet aan moet denken om gezellig met z’n allen met een mondkapje voor in een vliegtuig te verkeren, laat staan die trein die dit keer regelmatig op tijd vertrekt en waarschijnlijk ook nog eens op tijd aankomt, vermits de wissels niet gaan uitzetten de de rails hun rechte weg weten te vervullen.

Hoe dwaal ik af en de wetenschap dat dit verhaal ook morgen wederom een vervolg zal gaan kennen, de noemer nog steeds dezelfde is en de beelden hooguit van een vergelijkbaar kaliber zullen zijn, heb ik vandaag de dag waarop mijn hersensluizen zich weer hebben geopend en de ondergaande son niet alleen in Sandvoort de see in zal gaan sinken, weer alles uit de kast gehaald waar ik straks weer net zo makkelijk inkruip!